۱۶ عادتی که شما را در کنار عزیزان، تنها می کند (از زبان روان‌شناسان)
تنهایی، فاصله‌ای است میان نوع ارتباطی که اکنون دارید و آنچه واقعاً به آن نیاز دارید. شاید در اطرافتان آدم‌هایی باشند، اما اگر نتوانید خودتان را صادقانه ابراز کنید، احساس درک شدن نداشته باشید و نتوانید آسیب‌پذیر باشید، باز هم ممکن است احسا...
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، جواد آل حبیب- اگر حتی در کنار عزیزانتان احساس تنهایی می‌کنید، روان‌شناسان می‌گویند این ۱۶ عادت را کنار بگذارید. آیا تا به حال حس کرده‌اید که در اتاقی پر از دوستان و اعضای خانواده، تنها ایستاده‌اید؟ این تجربه می‌تواند به طرز عجیبی آزاردهنده و متناقض باشد. اما روان‌شناسان می‌گویند احساس داشتن صد دوست و در عین حال نداشتن هیچ‌کس، حتی وقتی کنار صمیمی‌ترین آدم زندگی‌تان هستید، کاملاً طبیعی است.
دکتر «هالی شیف» روان‌شناس بالینی می‌گوید:
«تنهایی، فاصله‌ای است میان نوع ارتباطی که اکنون دارید و آنچه واقعاً به آن نیاز دارید. شاید در اطرافتان آدم‌هایی باشند، اما اگر نتوانید خودتان را صادقانه ابراز کنید، احساس درک شدن نداشته باشید و نتوانید آسیب‌پذیر باشید، باز هم ممکن است احساس تنهایی کنید.»
خبر خوب این است که می‌توان این احساسات را تغییر داد. اما روان‌شناسان معتقدند بخشی از درمان تنهایی، کنار گذاشتن برخی عادات نادرست است. در ادامه، ۱۶ عادتی را می‌خوانید که حتی در میان کسانی که دوست‌شان دارید، می‌تواند شما را تنها نگه دارد—به‌همراه راهکارهایی برای رهایی از آن‌ها.
احساس تنهایی در میان جمع ممکن است متناقض به نظر برسد، اما بسیاری از افراد آن را تجربه می‌کنند؛ حتی وقتی در کنار خانواده، شریک عاطفی یا دوستان صمیمی هستند. روان‌شناسان می‌گویند که این احساس معمولاً به نبود ارتباط عاطفی عمیق، عدم ابراز واقعی خود، یا به دام افتادن در الگوهای رفتاری ناسالم برمی‌گردد.
اگر شما هم در میان آدم‌هایی که دوست‌شان دارید باز هم احساس تنهایی می‌کنید، ممکن است وقت آن رسیده باشد که نگاهی به برخی عادت‌های روزمره‌تان بیندازید. در ادامه، ۱۶ عادتی را معرفی می‌کنیم که روان‌شناسان معتقدند ممکن است باعث ایجاد یا تشدید حس تنهایی شما شوند – و باید آن‌ها را کنار بگذارید
اگر در کنار دوستان تان احساس تنهایی می کنید، باید این ۱۶ عادت را کنار بگذارید
فرهنگ ما به شدت به بهره‌وری و شلوغ بودن بها می‌دهد، اما همین مشغله می‌تواند ما را از نیاز اصلی‌مان که ارتباط انسانی است، دور کند. دکتر «میشل گلدمن» می‌گوید:
«مشغله دائمی ممکن است باعث شود از احساس تنهایی غافل شویم، اما به‌هیچ‌وجه آن را درمان نمی‌کند. در نهایت، وقتی فقط مشغولیم، زمان کافی برای شناخت خود، مواجهه با احساسات و ساختن ارتباطات واقعی نداریم.»
اگر همیشه سعی کنید خود را مطابق میل دیگران تغییر دهید، از خود واقعی‌تان فاصله می‌گیرید و دیگران نیز نمی‌توانند با شما ارتباطی اصیل برقرار کنند.
هیچ‌کس توانایی ذهن‌خوانی ندارد. انتظار اینکه دیگران بدون گفتن، احساسات و افکار ما را درک کنند، فقط منجر به ناامیدی و احساس طردشدگی می‌شود.
پاسخ «خوبم» شاید امن و راحت باشد، اما جلوی شکل‌گیری ارتباطات عمیق را می‌گیرد. پنهان‌کاری در احساسات، احساس تنهایی را تشدید می‌کند.
ترس از تجربه‌های تازه ممکن است باعث شود در دایره تکراری و بی‌ارتباط باقی بمانیم. تجربه چیزهای تازه می‌تواند دوستی‌های جدید و ارتباطات غنی‌تری ایجاد کند.
اگرچه گاهی انزوا راهی برای فرار از روابط سطحی به نظر می‌رسد، اما در واقع تنهایی را عمیق‌تر می‌کند.
اگر کسی با شما تماس نگرفت، خودتان پیش‌قدم شوید. شروع‌کننده گفتگو باشید. این کار، احساس تعلق را افزایش می‌دهد و حتی ممکن است به دیگری هم کمک کند کمتر تنها باشد.
ارتباط عمیق نیاز به زمان و نزدیکی دارد. فقط تماس سالانه کافی نیست—ارتباط مداوم و منظم (چه حضوری، چه تصویری) ضروری است.
فقط حضور در جمع کافی نیست. مشارکت فعال در فعالیت‌ها (هرچند ساده) باعث ایجاد حس تعلق می‌شود.
۱۶ کار سمی که باعث تنهایی شما از جمع دوستان و خانواده می شود
فداکاری زیاد، بدون مراقبت از خود، به فرسودگی منجر می‌شود و باعث می‌شود از دیگران فاصله بگیریم.
شبکه‌های اجتماعی اغلب توهمِ ارتباط ایجاد می‌کنند، در حالی‌که ارتباط واقعی از تعامل حضوری یا معنادار شکل می‌گیرد.
مقایسه روابط خود با دیگران، آن‌ها را بی‌ارزش جلوه می‌دهد. به جای خیال‌پردازی درباره زندگی دیگران، واقعیت‌های ارزشمند زندگی خود را ببینید.
قضاوت‌گری، نوعی دفاع روانی است برای پنهان کردن احساس طردشدگی، اما در نهایت دیوار بیشتری میان شما و دیگران ایجاد می‌کند.
باورهایی مثل «هیچ‌کس مرا دوست ندارد» یا «ارزش شناختن ندارم» تنها باعث می‌شود خود را منزوی‌تر کنید.
عدم پرداختن به مسائل درونی (مثل زخم‌های کودکی) باعث می‌شود نتوانیم ارتباط عمیق و سالمی با خود و دیگران داشته باشیم.
رویارویی با مسائل و گفتوگوی صادقانه—even اگر دردناک باشد—باعث رشد صمیمیت و نزدیکی در روابط می‌شود. سرپوش گذاشتن روی مشکلات، فقط دیوار می‌سازد.
اگر در کنار دوستان تان احساس تنهایی می کنید، باید این ۱۶ عادت را کنار بگذارید / ۱۶ کار سمی که باعث تنهایی شما از جمع دوستان و خانواده می شود + چطور با این عادات مقابله کنیم؟
حتی در دنیای دیجیتال، هیچ‌چیز جای گفت‌وگوهای حضوری و بدون ساختار را نمی‌گیرد. قدم‌زدن، نوشیدن قهوه، یا گپ‌و‌گفت ساده، زمینه‌ساز صمیمیت واقعی است.
فعالیت‌هایی که از آن‌ها لذت می‌برید انجام دهید. از طریق سرگرمی‌های مشترک، با افراد هم‌فکر و مثبت ارتباط بگیرید.
برای برقراری ارتباط، گاهی باید از منطقه امن خود بیرون بیایید. شروع‌کننده گفتگو باشید. چیزی از دست نمی‌دهید، ولی ممکن است رابطه‌ای ارزشمند بسازید.
دکتر «کین» می‌گوید:
«پادزهر تنهایی، آسیب‌پذیری است.»
وقتی خودتان را بی‌پرده با دیگران در میان می‌گذارید، در واقع پیوندی عمیق شکل می‌گیرد—و آن‌ها هم به شما نزدیک‌تر می‌شوند.
مثل ورزشکاران، با تکرار جملات مثبت ذهن خود را بازسازی کنید. حتی اگر در ابتدا باورشان ندارید، تکرار روزانه‌شان به شما کمک می‌کند باورهای منفی را تغییر دهید.
جملاتی مثل:
«من ارزش دوست‌داشته‌شدن را دارم.»
«اگر خود واقعی‌ام را نشان بدهم، دیگران دوستم خواهند داشت.»
اگر حتی در کنار عزیزانتان احساس تنهایی می‌کنید، روان‌شناسان می‌گویند این ۱۶ عادت را کنار بگذارید
احساس تنهایی، حتی در حضور عزیزان، پدیده‌ای فراگیر و دردناک است که از نبود ارتباط واقعی و معنادار با دیگران ناشی می‌شود. این نوع تنهایی، برخلاف تصور رایج، لزوماً نتیجه تنها بودن فیزیکی نیست، بلکه اغلب به دلیل ناتوانی در ایجاد صمیمیت، نبود اصالت در ارتباطات، و باورهای محدودکننده درباره رابطه و صراحت عاطفی به وجود می‌آید.
روان‌شناسان در این مقاله تأکید می‌کنند که ریشه‌های این تنهایی اغلب در عادت‌های ناهوشیارانه‌ای نهفته است که به مرور زمان باعث دور شدن ما از دیگران می‌شود. این عادت‌ها شامل پنهان‌کاری عاطفی، مشغول نگه‌داشتن خود برای فرار از احساسات، تلاش برای راضی نگه داشتن دیگران، ناتوانی در بیان نیازها و خواسته‌ها، پرهیز از آسیب‌پذیری، ترس از تجربه‌های تازه، و حتی استفاده افراطی از شبکه‌های اجتماعی است.
در مجموع، پیام اصلی مقاله این است که:
تنهایی در جمع اغلب محصول سبک زندگی و شیوه ارتباطی ماست، نه شرایط بیرونی. بنابراین، اگر می‌خواهیم احساس تعلق و پیوند عمیق‌تری با دیگران داشته باشیم، باید از منطقه امن روانی خود خارج شویم، آسیب‌پذیر باشیم، خودِ واقعی‌مان را نشان دهیم و برخی عادت‌های نهادینه‌شده را کنار بگذاریم.
مقابله با تنهایی، نیازمند آگاهی، تمرین، و شجاعت در بازنگری در رفتارهای روزمره است. با پذیرش مسئولیت رابطه‌ها، گفتوگوی صادقانه با اطرافیان، و ترک الگوهای ناسالم، می‌توان فضایی برای ارتباط انسانی واقعی ساخت—حتی در دل جمع‌هایی که پیش‌تر در آن‌ها احساس تنهایی می‌کردیم.
پایان/*
اندیشه معاصر را در ایتا، روبیکا، پیام رسان بله و تلگرام دنبال کنید.
نویسنده : جواد آل حبیب
1404-03-28
