به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، این روزها که از کوچه پس کوچه های شهر می گذری، رایحه خوش سیب مشامت را پر می کند؛ در میان ازدحام روزمرگی های مردم وقتی از خیابان های شهر می گذری بیرق های سبز و مشکی چشمانت را مجذوب می کنند. محرم و پ...
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، این روزها که از کوچه پس کوچه های شهر می گذری، رایحه خوش سیب مشامت را پر می کند؛ در میان ازدحام روزمرگی های مردم وقتی از خیابان های شهر می گذری بیرق های سبز و مشکی چشمانت را مجذوب می کنند.
محرم و پرچم های سیاه و سرخ که می آید، وداع می کنیم با هر چه پلیدی است که ما را گرفتار خود کرده است. آیینه دل را صیقل میدهیم،رذالت ها را کنار میگذاریم و غسل شهادت میکنیم تا چند صباحی آدمیت را تجربه کنیم که ارباب خواهان آن بود.اربابی که سالار شهیدان و سرور جوانان اهل بهشت است.او زنده جاویدی ست که پس از ۱۴ قرن، هر سال محرم زنده می شود و صدایش در کوی و برزن می پیچد که «آیا کسی هست مرا یاری کند؟»
و ما سراسیمه لباس سیاه بر تن میکنیم،به در و دیوار سیاهی میزنیم،پای روضه مینشینیم و چند قطره اشک میریزیم به یاد مظلومیت ارباب ولی مگر محرم فقط همین سیاه پوشیدن و روضه خواندن است؟!
نه، محرم تمرین سوختن است، تمرین شعله ور شدن، مشق ققنوسی بودن، تمرین سوختن در آتش عشق، مشق فداکاری و ایثار، تمرین جانبازی با دستان بریده، محرم تمرین عاشقی است با سر بریده، محرم مقصدی است برای مبداء، محرم رجوعی دوباره است و محرم…
باید خودمان را خانه تکانی کنیم، باید به اصل خویش بازگردیم، به یک ظهر داغ، پا به پای عطش کودکان بسوزیم، با ضجه‌های زینب (سلام الله علیه) آتش بگیریم، ۷۲ بار هروله کنان بر مدار شعله‌های عشق سوختن را تجربه کنیم تا که اندکی از حقیقت محرم را درک کنیم.
محرم ماه عاشورا است و شهید شش ماهه، محرم ماه دل‌های شکسته کودکان حرم است،ماه صبر زینب بر داغ برادر،محرم ماه سقای کربلاست و دستان بریده اش،محرم ماه آزادی و رهایی، ماه رشد و بالندگی، ماه جوشیدن و اندیشیدن و ماه فانی شدن و بـه ابدیت پیوستن است و در یک کلام محرم یعنی شهادت،محرم یعنی عشق یعنی خاطره بچه شیعه از کودکی تا پیری و تا هنگام مرگ با ذکر یا حسین.
محرّم مدرسه عشقی است که باید در آن درس آموخت؛ محرابی است که باید در آن بـه نماز عشق ایستاد و نردبانی است که باید از آن بالا رفت تا بـه لقای حق شتافت.
چشمانت که پای روضه تر شد،قلبت که از شنیدن اوج مصیبت به درد آمد،عاجزانه دستانت را به سویش بلند کن و در دل نجوا کن:«خداوندا! به غنچه پر پر شده حسین(ع) و به صبر زینب ما را از آنانی قرار ده که گوشی شنوا برای اجابت «هل من ناصر ینصرنی» و چشمی بینا برای دیدن افراشته شدن پرچم پیروزی مولایمان صاحب الزمان(عج) خواهند داشت.»
حلول محرمِ جانگداز، ماه خون، ماه زخم، ماه کرب و بلا، ماه نینوا،بر عاشوراییان تسلیت باد.
*نفیسه ترابنده
انتهای پیام/*
