به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، اوایل سال جاری میلادی بود که اخراج «نواک جوکوویچ»، مرد شماره یک تنیس جهان از استرالیا، جنجال‌های بسیاری را ایجاد کرد.

اخراج جوکوویچ و سیاست های مهاجرتی استرالیا

قرار بود جوکوویچ در مسابقات اوپن استرالیا شرکت کند، اما پس از ورود به این کشور به دلیل تزریق نکردن واکسن کرونا بازداشت و در نهایت پس از حدود دو هفته کشمکش و دعوی قضایی از استرالیا اخراج شد.

اخراج جوکوویچ از استرالیا بار دیگر سیاست‌های سرکوبگرایانه مهاجرتی استرالیا را آشکار کرد.

به گزارش «bostonreviewt» و «hrw»، در پس این جنجال اخیر یک رسوایی واقعی حقوق بشری نهفته است؛ برای سال‌ها دولت استرالیا از زندان‌ها و کمپ های این کشور به عنوان مکانی برای بازداشت مهاجران استفاده کرده است.

افراد بازداشت شده در این مراکز در بلاتکلیفی گرفتار شده‌اند، این افراد گروگان‌های سیاست امنیتی مرزی استرالیا هستند که لباس بازداشت نامحدود و دور زدن حمایت‌های بین‌المللی پناهندگان را در پوشش بازدارندگی بشردوستانه می‌پوشاند.

مقام های سیاسی استرالیا مدعی بودند که قصد دارند «قایق‌ها را متوقف کنند»، شیوه کسب‌وکار «قاچاقچیان انسان ها» را بشکنند، و «به مرگ‌ها در دریا پایان دهند»، اما آنچه در واقعیت روی می‌دهد تناقض در ادعا‌های آن‌ها را آشکار می‌کند.

آغاز سیاست های ضد مهاجرتی استرالیا

ریشه‌های این اقدامات علیه مهاجران به ۲۰ سال سیاست ضد مهاجرتی در استرالیا بازمی‌گردد، در سپتامبر ۲۰۰۱، چند هفته پس از حملات ۱۱ سپتامبر در آمریکا، پارلمان استرالیا قانونی را تصویب کرد که چندین قلمرو این کشور را از منطقه مهاجرتی خود حذف می‌کرد.

در سال‌های پس از این سیاست‌ها، مهاجران بیشتری با قایق به سرزمین استرالیا وارد شدند و در اقدامی پوچ برای حفظ «طرح دریایی»، دولت استرالیا در سال ۲۰۱۳، خود سرزمین اصلی این کشور را نیز از منطقه مهاجرتش «حذف» کرد.

اخراج پناهجویان و مهاجران به کشورهای ثالث

از ماه جولای سال ۲۰۱۳ سه هزار مهاجر در این کشور به اجبار به اردوگاه‌های فراساحلی در کشور‌های پاپوآ گینه نو و نائورو منتقل شدند؛ جایی که آن‌ها مورد آزار شدید، رفتار غیرانسانی و بی توجهی پزشکی قرار گرفتند.

علاوه بر این دولت استرالیا تلاش‌های خود را برای جلوگیری از مهاجران افزایش داد و مهاجران بسیاری نیز از این کشور اخراج شدند.

تبعات اخراج پناهجویان به کشورهای دیگر

تلفات انسانی این سیاست‌های سرکوبگرایانه بسیار زیاد بوده است؛ کودکانی که در این اردوگاه‌های فراساحلی بودند، یک تیم پزشکی آن‌ها را آسیب دیده‌ترین کودکانی توصیف کرد که تاکنون دیده بود.

چندین نفر در این اردوگاه‌های فراساحل استرالیا بر اثر قتل، بی توجهی پزشکی و خودکشی، جان خود را از دست داده اند.

دولت‌های پی در پی استرالیا از بازداشت به عنوان عامل بازدارنده استفاده کرده اند و این در حالی است که بر اساس قوانین بین المللی، بازداشت مهاجرتی نباید به عنوان مجازات مورد استفاده قرار بگیرد، بلکه باید آخرین اقدام استثنایی برای انجام یک هدف مشروع باشد.

استرالیا در سال‌های گذشته حقوق بسیاری از پناهجویان و پناهندگان را زیر پا گذاشته است؛ برای مثال صد‌ها کودک برای مدت طولانی در بازداشتگاه‌های مهاجران نگهداری می‌شدند.

یک پسر کامبوجیایی به مدت پنج سال و نیم در بازداشت به سر برده است.

بازداشت طولانی مدت کودکان در مراکز بازداشت مهاجران، اغلب در مکان‌های بیابانی دور افتاده، به شدت بر سلامت روانی افراد تأثیر می‌گذارد.

بسیاری از این کودکان از حقوق بشر اولیه مانند حق آموزش و تحصیل و مراقبت‌های بهداشتی محروم بوده و بسیاری از پناهجویان بزرگسال نیز تحت بازداشت طولانی مدت و نامحدود استرالیا قرار گرفته اند.

محدودیت های حمایت های حقوق بشری

حمایت های بسیار محدودی از حقوق بشر برای پناهجویان و پناهندگان در استرالیا وجود دارد؛ دادگاه‌های استرالیا قدرت بررسی این موضوع را ندارند که آیا بازداشت فرد خودسرانه، نامعقول یا غیرضروری است و نمی توانند به دولت این کشور دستور دهند که یک نفر را آزاد کند.

انتهای پیام/*