به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، «درخت گردو» جدیدترین ساخته محمدحسین مهدویان که برای اولین بار در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمده بود؛ حال و هوایی همچون فیلم اول او «ایستاده در غبار» دارد،این بار نیز او به سراغ روایت...
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، «درخت گردو» جدیدترین ساخته محمدحسین مهدویان که برای اولین بار در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمده بود؛ حال و هوایی همچون فیلم اول او «ایستاده در غبار» دارد،این بار نیز او به سراغ روایت زندگی یک شخصیت واقعی با لحنی مستندگونه رفته است. فضای مستند گونه فیلم با تاکید فیلمساز بر روایت داستان توسط هما(مینا ساداتی)برای مخاطب پررنگ میشود،شخصیتی که در همه سکانس ها حضور ندارد اما از همه چیز خبر دار است. به نظر نگارنده همین صدای هما بر روی فیلم مانع از نزدیکی مخاطب به شخصیت ها و همذات پنداری با آنها میشود و این بزرگترین نقطه ضعف فیلم است که آن را از شکل درام و یک فیلم سینمایی به یک فیلم مستند گونه نزدیک می کند در حالی که خود داستان به اندازه کافی کشش دارد و نیاز به راوی نیست.
«درخت گردو» مرثیه تمام عیار برای مردم مظلوم و ستمدیده بمباران شیمیایی سردشت است که متاسفانه در طول تاریخ به فراموشی سپرده شده اند. فضای فیلم، شخصیت ها، دیالوگ ها و بخصوص موسیقی سوزناک محلی فیلم همه در خدمت این مرثیه سرایی هستند. تلاش مهدویان برای اولین بار در به تصویر کشیدن واقعیت این جنایت بزرگ در تاریخ ایران بسیار ارزشمند و ستوده است اما مهدویان اصل اساسی یک فیلم‌سینمایی یعنی قصه‌گویی و داشتن فیلمنامه را در این فیلم مثل ایستاده در غبار فراموش کرده است. قطعاً سرگذشت خانواده اوس قادر با بازی شگفت انگیز و بی نظیر پیمان معادی با یک داستان گویی سرراست بسیار دیدنی تر می شد.
فیلمساز برخلاف دو سوم ابتدایی، بخش پایانی فیلم خود را بسیار هول هولکی و با عجله روایت می کند. سکانس دادگاه لاهه می تواند بسیار تاثیرگذارتر روایت شود حتی در فیلم نتیجه این دادگاه نیز برای مخاطب گفته نمی شود.
نکته تأمل برانگیز فیلم در بخش پایانی آن است آنجا که هما به یاد ژینا _دختر گمشده قادر _تصویر تمام دختران شاد این سرزمین را پیش خود تصور می کند، تمامی دختران در سکانس پایانی که با ظاهری شاد و خوشحال نمایش داده می‌شوند ،دخترانی از تیپ مرفه و حتی روشنفکر جامعه هستند و این سوال مطرح میشود که چرا مثلاً فیلمساز یک دختری با ظاهر مذهبی در حال عبادت و یا زیارت را به عنوان یک دختر خوشبخت در جامعه امروزی نشان نمی دهد؟؟
در پایان باید گفت درخت گردو تلاش قابل تقدیر در به تصویر کشیدن یک جنایت تاریخی است. بازی های باورپذیر، فضای سرد و سیاه فیلم به تبع داستان تلخش و نداشتن گاف سینمایی در بازسازی دهه ۶۰ از نکات درخشان این فیلم هستند.
*نفیسه ترابنده
انتهای پیام/*
