به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، از غدیر مینویسم که سفره ای است برای تمامی گل ها،از گلبانگی عاشقانه که نوای ملکوتی اش نشان از یک گزینش رحمانی دارد، از غدیری مینویسم که یک کلمه نیست، یک برکه نیست؛ یک دریاست؛ رمزی است بین خدا و انس...
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، از غدیر مینویسم که سفره ای است برای تمامی گل ها،از گلبانگی عاشقانه که نوای ملکوتی اش نشان از یک گزینش رحمانی دارد،
از غدیری مینویسم که یک کلمه نیست، یک برکه نیست؛ یک دریاست؛ رمزی است بین خدا و انسان.
از غدیری که درخت هستی را به کمال رساند،از روز بزرگی که دین کامل شد.
از غدیری که چشمه همیشه جوشان عشق و ولاست؛ سرخیل روزهای خوب خدا که از شب قدر نیز سبق بوده است و سکه سروری ایام به نام او خورده است.
از غدیری که برکه ای بی نام ونشان در دامن حجاز نیست؛ اقیانوسی بیکران است؛ که فراخنای زمان را درنوردیده و به ابدیت رسیده است.
از غدیری که تاریخ است؛تاریخی که ابتدایش مدینه است،میانه اش کربلا و انتهایش ظهور.
از فرزند غدیر می نویسم و از مقام والای ولی بودنش
از مولود کعبه که رسول خدا در وصفش فرمود:«هان! ای مردمان! علی را برتر بدانید، که او برترین انسان از زن و مرد بعد از من است هرکه با او بستیزد و بر ولایتش گردن ننهد نفرین و خشم من بر او باد. (خطبه ی غدیریه)»
از غدیر و امامت که می نویسم به آخرین ستاره این آسمان میرسم که عاشقانش روز و شب در انتظار اویند.
از عشق می نویسم و از مقام والای ولایتت…
از آسمان می نویسم و از بلندای حضورت در خلقت…
غدیر در غیبتت، هر ساله در حجه الوداعی عاشقانه تکرار می شود و می دانم که در باطن هستی همه ترا ظاهر می بینند…
هر سال در غدیر ترا در کنار علی می بینیم که عاشقانه با علی تجدید عهد می کنی، برای ولایتش؛ ما هم اقتدا به تو می کنیم و هم با مولایم علی و هم با تو ای گل نرگس عهد می بندیم، بر سر پیمانِ غدیرانه بمانیم تا روز قیامت.
و تو تنها و غریب ، دوازده قرن است که در غدیر خمّ غیبت بر فراز بلندای غربت تنها منتظر مانده ای..
منتظر شیعیانی که گاه فرسنگ ها عقب تر مانده اند و گاه فرسنگ ها جلوتر..
و شاید ولایت یعنی همین؛
همیشه یک نفر ایستاده است
تا آنهایی که عقب مانده اند برسند
و آنهایی که جلوتر رفته اند برگردند …
*نفیسه ترابنده
انتهای پیام/*
