قانونگذار جهت بهره مندی کارگران از مقرری بیمه بیکاری شروطی را تعیین کرده که غیر ارادی بودن بیکاری، ملاک اصلی برقراری این حمایت اجتماعی است.
بیمه بیکاری، حامی کارگرانی که به صورت غیر ارادی شغل خود را از دست می‌دهند، با شرایطی مانند اخراج ناشی از عدم نیاز، تغییرات اقتصادی یا حوادث غیرمترقبه، از سوی سازمان تأمین اجتماعی ارائه می‌شود.
اختلاف کارگران و کارفرمایان بر سر تعیین حقوق ۱۴۰۴ بالا گرفت؛ کاهش ارزش دستمزدها و کوچک‌تر شدن سفره کارگران، انگیزه نیروی کار را کاهش داده و چالش‌هایی چون فرار نیرو و رکود اقتصادی را تشدید کرده است.
بر اساس ماده ۷ قانون بیمه بیکاری، مدت پرداخت مقرری برای افراد مجرد حداکثر ۳۶ ماه و برای افراد متأهل یا دارای تکفل حداکثر ۵۰ ماه تعیین شده است. این مدت زمان با توجه به سابقه پرداخت حق بیمه به شرح زیر است:
به موجب قانون مقرری بیمه بیکاری به کارگرانی که غیر ارادی شغل خود را از دست داده و دارای کارفرما باشند، تعلق می‌گیرد، بنابراین دارندگان بیمه اختیاری یا خویش فرمایی مشمول بهره‌مندی از مزایای بیمه بیکاری نمی‌شوند
به موجب قانون مقرری بیمه بیکاری به کارگرانی که غیر ارادی شغل خود را از دست داده و دارای کارفرما باشند، تعلق می‌گیرد، بنابراین دارندگان بیمه اختیاری یا خویش فرمایی مشمول بهره‌مندی از مزایای بیمه بیکاری نمی‌شوند.
بر اساس قانون کلیه افرادی که به طور غیرارادی یا تحت تاثیر حوادث غیرمترقبه از کار بیکار شده باشند، بیمه بیکاری تعلق می‌گیرد.
بیمه بیکاری یکی از پوشش‌های بیمه تأمین اجتماعی است که به افراد بیکار طی یک شرایط خاص تعلق می‌گیرد.
بیمه بیکاری بسیار اهمیت دارد. زمانی که افراد از کار بیکار شدند آنها میتوانند مبلغی را دریافت کنند.
در تاریخ ۱۳ شهریور ۱۴۰۳، مبلغ بیمه بیکاری برای سال جدید اعلام شد.
