به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر ،یزید با آنکه از شهادت حسین(ع) خوشنود و شادمان شد و خودش دستور داد اهلبیت را در حال اسارت به دمشق بفرستند و بعد از ورود آنها هم هرچه توانست ستم و جنایت مرتکب شد و با سر مبارک عزیز خدا و پیغمبر، آنگ...
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر ،یزید با آنکه از شهادت حسین(ع) خوشنود و شادمان شد و خودش دستور داد اهلبیت را در حال اسارت به دمشق بفرستند و بعد از ورود آنها هم هرچه توانست ستم و جنایت مرتکب شد و با سر مبارک عزیز خدا و پیغمبر، آنگونه اهانت کرد و آن اشعار کفرآمیز را علناً قرائت نمود و پرده از روی باطن کار خود و پدرش برداشت، وقتی عظمت انعکاس شهادت حسین(ع) را در نفوس مردم حتی نزدیکان و محارم خود دید و وقتی با آن خطبههای غرا و شجاعانه زینب و زینالعابدین(ع) در مسجد شام و احتجاجات سایر اهلبیت، حتی اطفال کوچک مواجه شد، در مقام ظاهرسازی برآمد و به حضرت زینالعابدین گفت: «لَعَنَ اللهُ ابْنَ مَرْجانَهَ» [خدا لعنت کند پسر مرجانه را] اگر من در کربلا بودم هرچه پدرت از من میخواست به او میبخشیدم، و تا میتوانستم، هرچند به کشتن بعضی از فرزندانم بود، از او دفاع میکردم؛ و لکن شد آنچه شد، اکنون از مدینه با من مکاتبه فرما و هر حاجتی که داری بنویس که برآورده است. (ابوالشهداء/۲۰۶)
یزید هرگز از کشتن حسین پشیمان نبود و کسی نبود که برای فضایل و حقایق ارزش و اعتباری قائل باشد؛ او خوشحال بود که از پیغمبر(ص) انتقام خود را گرفته است؛ و اگر از شدت یافتن انزجار و تنفر عموم نمیترسید، این بقیه را هم قتل عام میکرد؛ چنانچه شهر مدینه را قتل عام کرد.
حساب یزید و ابن زیاد این بود که ما حسین را میکشیم و بر بدنش اسب میتازیم. اگر توانستیم، مردم نادان را فریب میدهیم، و قتل آن حضرت را یک عمل شرعی و قانونی معرفی میکنیم و او را که مصلح حقیقی است، مخل به نظم و آرامش میشماریم؛ و اگر نتوانستیم با تطمیع و رشوه و بازگذاردن درهای بیتالمال، جمعی از معترضین را ساکت و خاموش میکنیم و آن کسانی را که با مال و رشوه و کرسی ریاست و ترفیع رتبه آرام نمیشوند با تهدید و ارعاب و تبعید و قطع دست و گوش و بینی، نفسشان را میگیریم، همانطور که معاویه در مدت پادشاهی خود با دوستان علی و سران مسلمانان رفتار کرد و علناً سب و ناسزا به امیرالمؤمنین(ع) را بر منابر در شهرها و مساجد مسلمین رایج ساخت؛ اما اینجا حساب بنی امیه حتی بطور موقت و مدت کوتاهی هم درست در نیامد و بانگ اعتراض مردم، از همان روز اول قتل حسین بلند شد و قتل عام مدینه و مظالم دیگر نتوانست آثار شهادت سیدالشهداء را محو نماید.
مظلومیت حسین(ع) بطوری تجلّی کرد که کشندگان آن حضرت، جز سر به زیری و شرمندگی و محرومیت از حقوق اجتماعی و تنفر عمومی، مالک آبرو و اعتباری نبودند.
پایان/*
اندیشه معاصر را در روبیکا دنبال کنید.
