به گزارش تحریریه پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، نفیسه ترابنده در یادداشتی در نقد فیلم (نگاهی به سریال نمایش خانگی «حرفه ای»؛ آدم کشی راحت تر از آب خوردن!) نوشت: در این بلبشوی سریالهای بی کیفیت نمایش خانگی که بدلیل عدم نظارت درست و دقیق یا به سیاه نمایی و ترویج انواع و اقسام فسادهای اخلاقی روی آوردند و یا تا مرز لودگی و سخیف بودن رفته اند،سریال«حرفه ای»مدتی است از پلتفرم نماوا در حال پخش است و از خیث نمایش خشونت حتی دست سریال های دیگر از جمله«قورباغه»را از پشت بسته است .مجموعه ای به کارگردانی مصطفی تقی‌زاده و تهیه‌کنندگی سعید خانی که در آن همانند روالی که شبکه خانگی برای جذب مخاطب پیش گرفته است، دو خواننده به نام‌های سیروان خسروی و زانیار، به عنوان بازیگر حضور دارند.این سریال با روایت داستانی معمایی و مرموز تلاش دارد تا مخاطب را جذب نماید.

شخصیت اصلی داستان«سیامک»با بازی سیروان خسروی است.یک‌ کارچاق کن یا به عبارتی بزن بهادر بی رحم است که با انواع و اقسام روش های شکنجه آشناست و مثل آب خوردن آدم می‌کشد و بدلیل هوش و ذکاوت بالا تاکنون دستگیر نشده است.در این میان سیروان خسروی با سکوت های ممتد و نوع نگاه و لحن سردش بسیار سعی کرده تا به این نقش نزدیک شود و‌ تاحدی هم موفق بوده است.البته گفتنی است از سوی کارگردان اصراری محسوس و آشکار برای تقلید از شخصیت لئون در فیلم حرفه‌ای وجود دارد.لیون یک خلافکار آدم‌کش یا کار چاق‌کنی بود که برخلاف شغل یا حرفه‌اش، ویژگی‌هایی مانند حمایت، هر چند اجباری، از دختر نوجوان و علاقه به گیاه و مراقبت از آنها را داشت،در این سریال نیز،سیامک در میان انبوهی از بیرحمی مرتب به پدرش رسیدگی میکند و نگران اوست اما مشخص نیست چرا برخلاف پدر،خواهرش ناهید(بهناز جعفری) هیچ اهمیتی برای او ندارد تاجاییکه فقط به او پول میدهد تا خودش را از خوردن الکل خفه کند!

با گذشت ۱۳ قسمت از ۱۶ قسمت سریال شخصیت سیامک‌ همچنان در هاله ای از ابهام قرار دارد.سیامک واقعا کیست؟ چرا کمر به نابودی خانواده کیوان بسته است؟ و در این راه از چه کسی دستور میگیرد؟ به نظر می رسد همین نکته انگیزه‌ای قوی برای مخاطب در راستای تماشای ادامه سریال باشد.

بیشتر شخصیت های فرعی «حرفه ای»  از یک خانواده اند؛کیوان،کامران،سهیل،سینا،سونیا و پوریا؛خواهر و برادرهایی که هرکدام برای خودشان در دنیایی متفاوت از یکدیگر زندگی میکنند و ازقضا همگی مشکلات متعدد اخلاقی و روحی دارند البته به جز کیوان.کامران یک مرد میانسال هوسباز و دست کج است که بسیار حق بجانب از کارخانه رویا دزدی می کند،سهیل با بازی نچسب و تصنعی زانیار خسروی گویا پسری عصبی و خلافکار بوده اما بعد از آشنایی با تلما متحول شده است، گرچه این تغییر را نه در شخصیت او و نه در قالب فلاش بک میبینیم و از این جهت اصلا برای مخاطب قابل درک نیست،سینا پسری معتاد و کیف قاپ است که در یک بیغوله با دوستش زندگی می کند، پوریا که ناتوان ذهنی است و در آخر سونیا که مثلا یک دکتر روانشناس است اما نتوانسته برای خانواده از هم پاشیده و برادران خود کاری انجام دهد. گرچه سونیا هم سرشار از عقده و‌کینه است و مدام خاطرات عشق مسعود و تحقیر توسط او و خواهرش برای سونیا تداعی میشود و درصدد است تا این تحقیر را جبران کند اما معلوم نیستآن خانه ی ویلایی و لاکچری که در آن زندگی میکند مال کیست؟یادمان بیاید سکانسی را که سهیل برای جور کردن پول عمل نامزدش نزد او می‌رود و سونیا میگوید این اموال برای او نیست،پس برای کیست و‌چرا دست سونیاست؟ آیا رویا و کیوان به او داده اند؟

سریال «حرفه ای» قصد دارد مانند نامش اثری حرفه ای باشد اما از حرفه ای بودن تنها سعی کرده ظاهر شیک و مدرنی داشته باشد در حالی که از ضعف های مفرط سریال سازی در شبکه نمایش خانگی رنج می برد. شخصیت های داستان پرداخت درستی ندارد و گاه در حد یک تیپ تکراری باقی میمانند مانند سهیل و تلما و یاحتی مینا که نمادی از دخترانی است که به قصد تحصیل وارد کلان شهر تهران می‌شوند اما خود را گم میکنند. خود سیامک هم رفتارهای اغراق آمیز بسیاری دارد مانند سکانس ابتدایی سریال که مخاطب را یاد فیلمهای جنایی هالیوودی می اندازد و بیننده نمیتواند تصور کند که اتمسفر فیلم ایران است.

در«حرفه ای»همانند بیشتر فیلمهای ایرانی پلیس همواره از خلافکارها چند قدم عقب تر است.علی مصفا به عنوان کارگاه نقشی ثابت و کلیشه ای همچون همه کاراگاههای سریال های ایرانی دارد و البته همیشه بی حوصله و بی‌حال است و این نکته را مدام به افرادی که مورد بازجویی قرار میدهد،گوشزد میکند!و واقعا معلوم نیست اگر بطور کاملا اتفاقی مهتاب از سیامک عکس نگرفته بود با این همه ادعای حرفه ای بودن او چگونه میتوانست ردی از سیامک بدست آورد.

در پایان باید گفت«حرفه ای» برای جذب مخاطب از دوعنصر حضور خوانندگان سرشناس و خشونت بی حدوحصر استفاده کرده است ولی همچنان در القای حس تعلیق و هیجان و فضای معماگونه و رمزآلود به مخاطب خود ناکام مانده است.

انتهای پیام/*