به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، سالیانی دراز نداشتن فرزند روح بلند علی بن بابویه (پدر شیخ صدوق) را آزار می داد. گرچه پنجاه بهار از عمر او می گذشت و رو به پیری می رفت هرگز از رحمت الهی ناامید نبود و بارها از خدای خویش درخواست کرد...
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر،
سالیانی دراز نداشتن فرزند روح بلند علی بن بابویه (پدر شیخ صدوق) را آزار می داد. گرچه پنجاه بهار از عمر او می گذشت و رو به پیری می رفت هرگز از رحمت الهی ناامید نبود و بارها از خدای خویش درخواست کرده بود تا فرزندی به او عطا کند، امّا از گره کار مطلع نبود.
روزی بر آن شد تا نامه ای به امام و پیشوای خود حضرت مهدی (عج) بنویسد و از ایشان بخواهد تا برایش دعا کند. به دنبال فرصتی مناسب و فردی مطمئن بود تا به واسطه او نامه ارسال کند تا آنکه زمانی کاروانی از قم به عراق می رفت. در بین آن کاروان یکی از دوستانش به نام ابوجعفر را یافت که می توانست نامه وی را به مقصد برساند.
او نامه ای به محضر پیشوای خود حضرت ولی عصر علیه السلام نوشت و به وی سپرد تا در عراق به حسین بن روح بدهد و از او بخواهد که این نامه را به حضرت برساند.
ابوجعفر می گوید: من نامه او را به نماینده مهدی موعود (عج) رساندم و پس از سه روز به من خبر داد که حضرت برای ابن بابویه دعا کرد و در آینده نزدیک خداوند به او فرزندی عنایت می کند که منشأ برکات زیادی خواهد شد.
شیخ طوسی، درباره تولد صدوق چنین نگاشته است:
«بسیاری از بزرگان قم نقل کرده اند که علی بن حسین بن بابویه با دختر عموی خود ازدواج کرد ولی از وی صاحب فرزند نشد. نامه ای به شیخ ابوالقاسم حسین بن روح نوشت که از حضرت ولی عصر (عج) بخواهد تا برای او دعا کند که خداوند به او فرزند عطا فرماید از حضرت جواب آمد که از این همسر صاحب فرزند نمی شوی ولی بزودی با بانویی دیلمی ازدواج خواهی کرد که خداوند از او دو فرزند فقیه به تو خواهد داد.»
شیخ صدوق خود نیز ماجرای دعای حضرت ولی عصر (عج) و ولادت خود را در کتاب اکمال الدین آورده است و در ادامه نوشته است که هرگاه ابوجعفر محمد بن علی اسود مرا می دید که برای آموختن حدیث و علوم اهل بیت علیهم السلام با اشتیاق تمام به درس اساتید می رفتم، می فرمود: این میل و اشتیاق به علم آموزی که تو داری جای تعجب نیست، زیرا تو به دعای امام زمان متولد شده ای.
به هر تقدیر این بشارت به ابن بابویه رسید او پس از مدتی، با بانویی دیلمی ازدواج کرد و خداوند محمد را به او عطا فرمود که در آن سنین مایه امید و چشم روشنی پدر گشت و سپس پسر دیگری به او داد و نامش را حسین نهاد. «حسین بن علی بن بابویه» نیز از دانشمندان و پس از پدر و برادرش «محمّد» بزرگ ترین و معروف ترین شخصیت خاندان «بابویه» است
منبع: خاطرات ماندگار از خوبان روزگار، ص ۱۵۰
انتهای پیام/*
