به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر،

مشکی از تن به درآرید ! ربیع آمده است
خم ابرو بگشایید ! ربیع آمده است
مژده ای ختم رسل داد که آید به بهشت
هر که بر من خبر آرد که ربیع آمده است

ماه های محرم و صفر نیز با تمام فراز و نشیب ها و حزن و اندوه هایش سپری شد. ماه هایی که وقایع رخ داده در آن ها، فرش و عرش را به لرزه انداخت و ابر دیدگانمان را بارانی کرد،چه شب ها که به یاد مظلومیت حسین و غربت زینب بر سر و سینه زدیم و مویه کنان نوای «هل من ناصرا ینصرنی»سر دادیم.

با اجازه مادر سادات رخت عزای پسرش را،نه از جان بلکه از تن، در می آوریم،سیاهی ها را جمع می کنیم و از سوای دل می گوییم:ای حسین داغ تو،تا ابد در سینه ما خواهد ماند.

اینک ما عاشقانی که از خزان غفلت به برکت اشک های محرم و صفر جانمان را جلا داده و به بهار رسیده ایم، به یمن رویش دوباره سجده شکر به جای می آوریم،درک این بهار خجسته را قدر میدانیم و با دلی صاف و روحی پاک آماده شادی و‌پایکوبی می شویم.
ربیع الاول ماه جشن و سرور و شادمانی است.ربیع ماه ولادت خورشید بی غروب، عشق بی پایان، جلوه صفات حسنای الهی، سرچشمه رحمت و عطوفت، مظهر عشق و فداکاری است.
در این ماه خجسته، نسیم سحری جان مایه عشق را به گستره خاکیان می فرستد. جوانه های تبسم لب ها را شاداب از طراوت تغزلی دیگر کرده و افلاکیان و خاکیان قدوم نوزادی را که سبب آفرینش است تبریک می گویند:یا محمّد! به جمع دوستدارانت خوش آمدی! که به راستی سجده باید کرد خدایی را، که آینه ی تمام قدّ خودش را در بهارترین ربیعِ زمین، برای پروازِ بندگانش، به دنیای خاک، نازل کرد و جهانی را به انوار ملکوتی وجود خاتم پیامبران روشن نمود.
«حلول ماه ربیع الاول، ماه جشن و سرور اهل بیت(ع)مبارک باد.»

*نفیسه ترابنده

انتهای پیام/*