عبدالحسین رضایی‌راد عضو هیئت علمی دانشگاه شهید چمران اهوار و دوست قیصر امین‌پور همزمان با دوم اردیبهشت سالروز تولد این‌شاعر انقلاب در گفتگو با خبرنگار مهر، گفت: ما زمان دانشجویی در خوابگاه دانشگاه تهران با یکدیگر بودیم و مرتب آثارمان را با هم رد و بدل می‌کردیم. من بیشتر در حوزه داستان قلم می‌زدم و او در حوزه شعر. من کمتر شعر می‌گفتم و سروده‌هایم را به قیصر می‌دادم تا نظرش را بگوید. گتوند هم که می‌رفتیم، همدیگر را می‌دیدیم.
وی در پاسخ به این‌سوال که آیا می‌توان غزل مدرن و امروزی غزلسرایان جوان و معاصر را، میراث‌دار شعر شاعرانی چون قیصر امین‌پور دانست، گفت: ما بیشتر، قیصر را با مفهوم شعر انقلاب می‌شناسیم. یعنی زمانی که انقلاب پیروز شد، شاعر یا چهره خاصی نداشتیم که دغدغه شعر انقلاب و شعر اسلامی داشته باشد و بخواهد هنر مذهبی را اعتلا ببخشد. در نتیجه قیصر و دیگر دوستانش در حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی، این راه را باز کردند. اما این‌که بخواهیم آن‌ها را مبدع سبک جدیدی در ادبیات و شعر بدانیم، نه.
این‌پژوهشگر ادبی در ادامه گفت: قیصر و نمونه‌های مشابهش در حوزه هنری، با این‌دغدغه شناخته شدند که هنر را به خدمت انقلاب و اسلام دربیاورند. یعنی در پی هنر متعهد بودند. تلاش این‌گروه، هم مربوط به زمانی است که کسی از بچه‌مذهبی‌ها امکانات یا سواد لازم برای شعر، فیلم، داستان و دیگر شاخه‌های هنر اسلامی را نداشت. بنابراین همان‌نقشی که کارگردانی مثل محسن مخملباف (در ابتدای راه) در ساخت فیلم‌های اسلامی و انقلابی داشت، قیصر و دوستانش در زمینه شعر داشتند و می‌توان گفت خشت اول شعر انقلاب را او و دوستانش گذاشتند.
رضایی‌راد گفت: در مجموع، ابتکار درآوردن هنر به خدمت اسلام، متعلق به شاعران و هنرمندانی چون قیصر امین‌پور و نسل اولی است که در آن‌سال‌ها مشغول بودند.
