به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، در بحبوحه انتخابات شبکه یک سیما فصل دوم«زیرخاکی»را روانه آنتن کرده است.جلیل سامان برای مخاطبان تلویزیون یادآور سریال های پربیننده ای با محوریت گروهک منافقین می باشد،سریال هایی چون«ارمغان تاریکی»،«پروانه»و«نفس».مجموعه هایی که در همه انها  شخصیت دختر اصلی داستان عاشق یک پسر عضو گروه منافقین شده و زندگی اش زیر و رو می شود.سامان پس از این سه گانه موفق خود به جای ساخت فصل دوم«نفس»به یکباره با تغییر لحن و با رفتن به سراغ ژانر طنز و کمدی، با هوشمندی همان گفتمان خود را در سریال«زیرخاکی» ادامه می دهد و مورد اقبال مخاطب هم قرار میگیرد.آنچنان که یک زیرخاکی توانست عنوان پر بیننده ترین سریال رمضان ۹۹ را از آن خود کند.

نمایش دقیق جزئیات سبک زندگی و وسائل و بازسازی فضای زندگی مردم در دهۀ ۵۰، به تصویرکشیدن موقعیت‌های امنیتی با زبانی طنز و ارائۀ تصویری از زندگی مردم عادی (نه صرفا مبارزان یا سیاسیون) در جریان انقلاب اسلامی در سال ۵۷ از جمله علل موفقیت این سریال بود.همچنین این سریال ، به‌خوبی توانست  شکاف در تفکر و عمل برخی گروه‌های مبارز با اندیشه‌های التقاطی را  نیز به تصویر بکشد.

«زیر خاکی»علاوه بر انکه موضوعات و اتفاقات تاریخ معاصر کشور را با زبانی جذاب و شیوه ای نو برای مخاطب بیان کرد،در خلق شخصیت های دوست داشتنی و باور پذیر نیز موفق عمل نمود.شخصیت فربیرز و پری چنان دقیق و ماهرانه پرداخته شده اند که سکانس های دونفره شان از جذاب ترین و بانمک ترین سکانس های سریال می باشد.

محوریت داستان سریال اساسا بر حماقت وساده لوحی فریبرز باغبیشه شکل میگیرد و فیلمساز جدی ترین حرفهایش را از زبان همین شخصیت به ظاهر احمق بیان میکند که نشان از هنرمندی وی دارد.

فصل دوم سریال «زیرخاکی» با ادامه همان حال و هوای فصل نخستین خود، روایتی از نفوذ نیروهای ضد انقلاب به دستگاه های تازه تاسیس انقلابی را مطرح کرده است.شخصیت«اسکندر»به عنوان نماد یک نفوذی زیرک و باهوش در این سری پررنگ تر شده است و تمام اتفاقات داستان حول شخصیت او می چرخد.

گرچه فیلمساز در سکانس آغازین فصل دوم و چندسکانس کوتاه دیگر به سراغ جبهه های جنگ رفته است اما نتوانسته انچنان که بایسته و شایسته است تصویری از جنگ نشان دهد و موقعیت های کمیک و شوخی های این سکانس ها نیز تقلیدی از سریال های موفق گذشته می باشد.به نظر نگارنده اگر فیلمساز این وجه از داستان را پررنگ تر میکرد حرفهای تازه ای برای گفتن داشت  اما الان باید گفت فصل دوم زیرخاکی همان تکرار مکررات فصل اول می باشد. حتی اضافه شدن شخصیت های جدیدی چون«کشور»و«فرنگیس»نیز نقش چندانی در خلق داستانک های جدید در سریال ندارند.همچنین ورود مفاهیمی چون طلسم و جادو و رمالی به زندگی فریبرز فاقد جذابیت بوده و اصلا تناسبی با زمان روایت داستان ندارد.

شخصیت حاج آقامروت پور نیز به دل نمی نشیند،تکلیف مخاطب با او مشخص نیست،مثلا نمی داند مروت پور،چاخان ها و خالی بندی های فریبرز را باور میکند یا نمی خواهد به روی او آورده و در موقعیت های مختلف شرمنده اش کند.

از طرفی برخلاف فصل اول که شاهد همدلی و همراهی پری و فریبرز بودیم در سراسر این فصل پری نگران خیانت از سوی فریبرز می باشد.از طرف دیگر نقش پسر آنها-کاوه-نیز که از شیرینی های سری قبل بود،در این سری بسیار کمرنگ شده است.

در پایان باید گفت مشخص نیست چرا بعد از موفقیت یک سریال،سازندگان آن به فکر می افتند تا حتما فصل بعدی آن را نیز بسازند،آن هم بدون فیلمنامه قوی و محکم که این امر موجب افول محبوبیت و کیفیت ساخته جدیدشان می شود.

*نفیسه ترابنده

انتهای پیام/*