به گزارش تحریریه پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، زهرا بابا زاده در یادداشتی در ارتباط اعتراضات اخیر درباره حجاب و آزادی نوشت: نیک واقفم که جامعه زنان ما یکپارچه نیست و بسیار متکثر است. اما جز عده ای که راضی به وضع موجودند، و آنچه هست را ...
به گزارش تحریریه پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، زهرا بابا زاده در یادداشتی در ارتباط اعتراضات اخیر درباره حجاب و آزادی نوشت: نیک واقفم که جامعه زنان ما یکپارچه نیست و بسیار متکثر است. اما جز عده ای که راضی به وضع موجودند، و آنچه هست را بهترین نسخه می دانند، مطالبات جامعه زنان، اعم از خواسته های صنفی، طبقاتی، حقوقی و… از کدام رسانه رسمی داخلی شنیده می شود؟ چرا درغیاب یا حذف تریبون های مستقل داخلی، صدای اعتراض زنان یا بخشی از زنان از رسانه های خارجی شنیده می شود و مطالباتشان از مجرای فشارهای نهادهای بین المللی به نتیجه می رسد؟
زنان چه می خواهند؟ کدام زنان، چه می خواهند؟ مطالبات کدام زنان شنیده می شود؟
در بستر اعتراضات شکل گرفته، آزادی پوشش سقف مطالبات جامعه زنان بود یا این صرفا یک مطالبه سطحی طبقاتی بوده است؟ زن-زندگی-آزادی چه می خواهد؟ در بستر زایش این شعار، زنان از نبود “آزادی” بیشتر رنج می برند یا نبود “برابری”؟ آیا آتش زدن روسری، صرفا اعتراض به حجاب اجباری بود یا نماد سالها شنیده نشدن و دیده نشدن؟ چرا این اعتراض نتوانست زنان طبقات دیگر را با خود همراه کند؟ چرا هر چه از وصف زنانه فاصله گرفت، رادیکال تر، خشن تر و رکیک تر شد؟
جامعه زنان داخل کشور، چه چیز را و کجا باید مطالبه کنند که با سرکوب مواجه نشوند؟ چه کسانی دلسوز و صدای واقعی این زنان هستند؟ چه کسانی در “داخل” باید این صدا را به حاکمیت برسانند؟ مسئولینِ منفعلِ چسبیده به میز قدرت در حوزه زنان؟ کسانی که در اوج التهابات به جای اینکه پاسخگوی ترمزها و ترک فعل های خود باشند در رسانه ملی تریبون در اختیار می گیرند تا از دانش بنیانِ فرزندشان دفاع کنند؟
پس زنان جامعه ما برای پیگیری مطالباتشان به کدام نهاد شنوایی در “داخل” می توانند مراجعه کنند؟ ادامه ناشنوایی حاکمیت و بستن پرونده مطالبات زنان، این آتش را سرد می کند یا فضا را برای به آتش کشیدن نمادهای مقدس دیگری مهیا خواهد کرد؟
امروز واضح است که حجاب در ایران، به ماقبل شهریور ۱۴۰۱ باز نمی گردد، اما آینده ی دیگر مطالبات زنان چه خواهد شد؟ نادیده گرفتن مطالبات “اصلی” زنان، عرصه را برای عقب نشینی حاکمیت در موضوعات سطحی باز خواهد کرد، که اتفاقا به نفع هیچ طرفی نیست. نه زنان با آزادی پوشش، رفتن به استادیوم، دوچرخه سواری و … به جایگاهی که باید دست می یابند و نه حاکمیت راضی به اصلاحات اساسی خواهد شد. لذا جامعه را معطل مصادیق و خواسته های حداقلی و سطحی نکنید و اجازه دهید پیش برویم. لازمه این پیش رفتن البته گفتگوست.
ما شاید خوب بدانیم زن در جمهوری اسلامی چه “نباید” باشد، اما آیا دقیقا می دانیم که زن در جمهوری اسلامی چه باید باشد؟ ما و حاکمیت باید با هم حرف بزنیم اما پشت میز گفتگو نه در خیابان…
سوال بسیار است و امروز بیش از آنکه
آنچه گذشت، که سخت هم گذشت را بخواهیم تحلیل کنیم، باید به آنچه در پیش است بیاندیشیم.
خواهم نوشت از مطالبات اصلی، از آینده …
✍️ زهرا بابا زاده دانشجوی دکتری مطالعات زنان
اندیشه معاصر را در روبیکا دنبال کنید.
برای عضویت در کانال بله اندیشه معاصر کلیک کنید.
برای عضویت در کانال تلگرامی اندیشه معاصر کلیک کنید.
انتهای پیام/*
