امام رضا (ع) هنگام عزیمت به خراسان در مسیر خود به نیشابور رسید، جمعیت بسیاری از آن حضرت استقبال کردند، هنگامی که خواست به سوی مرو برود، جماعتی از علمای اهل تسنن بر سر راه آن حضرت آمدند، هنگامی که خواست به سوی مرو برود، جماعتی از اهل تسنن ...
امام رضا (ع) هنگام عزیمت به خراسان در مسیر خود به نیشابور رسید، جمعیت بسیاری از آن حضرت استقبال کردند، هنگامی که خواست به سوی مرو برود، جماعتی از علمای اهل تسنن بر سر راه آن حضرت آمدند، هنگامی که خواست به سوی مرو برود، جماعتی از اهل تسنن بر سر راه آن حضرت آمدند تا آن حضرت را زیارت کنند و خواستند تا حدیثی از آباء گرامیش که صاحبان اندیشه ی توحیدی بودند نقل کند، امام دستور داد پرده را کنار زدند، مردم در حال هجوم بودند و سر و صدا میکردند، امام از مردم خواست تا ساکت گردند، آنگاه فرمود:
پدرم از پدرش تا امیرالمؤمنین علی (ع) و او از پیامبر (ص) و او از جبرئیل نقل کرد که خداوند فرمود: کلمه لا اله الا الله حصنی فمن دخل حصنی امن من عذابی؛
کلمه ی توحید حصار محکم من است، هر کس داخل آن گردید، از عذاب من ایمن خواهد شد.
امام بعد از اندکی تأمل به آنها فرمود:
این موضوع شروطی دارد
وانا من شروطها؛
پذیرش امامت من از جمله ی همان شرایط است
۲۰ هزار و به نقلی ۲۴ هزار نفر این سخن را نوشتند.[۱]
پی نوشت:
[۱] اعیان الشیعه، ج ۲، ص ۱۸-
منبع : حوزه
