به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، یکى از خصلت هاى ناپسند برخی ازیهودیان تعصّب نژادى آنان نسبت به قوم یهود است، گویا یهود را «تافته ى جدا بافته» و مافوق قبایل و افراد و سایر انسان ها را برده و غلام آن ها مى دانند، لذا یکى از علل کارشکنى آنان در مقابل پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله  فرق نگذاشتن دین اسلام بین عرب، عجم، یهود و نصارى بود؛ زیرا ملاک ارزش در اسلام، تقوى است و چون آنها خود را قوم برتر و دین یهود را دین برتر مى دانستند، لذا از پذیرش نظر اسلام سر برتافتند و به بهانه هاى مختلف در مقابل پیامبرصلى الله علیه وآله ایستادگى کرده و با تمام قوا جهت براندازى نظام نوپاى اسلامى تلاش مى کردند.[۱]

قرآن کریم نیز بر این روحیّه  تبعیض نژادى آنان اشاره نموده، مى فرماید:

« وَ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَیَّاماً مَعْدُودَهً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللَّهِ عَهْداً فَلَنْ یُخْلِفَ اللَّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُون‏»[۲] و گفتند: هرگز آتش دوزخ،  چند روزى، به ما نخواهد رسید.»; بگو: «آیا پیمانى از خدا گرفته اید؟! خداوند هرگز از پیمانش تخلف نمى ورزد یا چیزى را که نمى دانید به خدا نسبت مى دهید»؟![۳]

یکى از دلایل انحراف و خودپرستى این عده اعتقاد به برترى نژادى خود و مجازات گنهکاران آن ها در ایام محدود و در اختیار داشتن بهشت الهى است.[۴]

گفته می شود نظام قوم‌گرائی برای اولین بار پس از آزادی این عده از زندان بخت‌النصر، پایه اعتقادات مذهبی در دست مردان کنیسه‌ها و خاخام های حاضر در گتو یا محله آن کلیمیان قرار گرفت و یک وسیله و «آلت کار اجتماعی» شد. [بنابر این] مسئله قوم برگزیده از اینجا آغاز شد. در کنیسه‌ها با تلقین خاخامها، در فکر و مغز آنها جا گرفت و برای «اولین بار یک رابطه سیستماتیک بین آموزش ]دادن اطلاعات به نسل جوان[ و مجبور کردن آنان به اینکه آنچه را می‌شنوند، بدون چون و چرا بپذیرند و ]قدغن کردن اینکه اطلاعاتی که داده می‌شود، مورد بررسی و تحقیق قرار گیرد[ برقرار شد ». [۵]

امروزه نیز که روسای صهیونیست ها تصمیم گرفته اند که از ملتی با «روحیات مختلف» یک ملت واحد بر علیه ملت های دیگر بسازند تنها مسئله مورد افتخار واهی آنان، همان کلمه از خود در آورده آن خاخامها، یعنی «قوم برگزیده» است که همچنان در تمام دوره‌های آموزشی آن کشور به جوانان تلقین می‌شود.

بد نیست بدانیم که: « این مسئله تبعیض نژادی را این قوم برگزیده حتی درباره حیوانات نیز عمل می‌کنند. مثلاً در باغ وحش بخش اسرائیل بیت‌المقدس فقط حیواناتی را به معرض تماشا می‌گذارند که تورات به آنها افتخار داده و از آنها یاد کرده است. ضمنآ در هر قفس، علاوه بر نام حیوان، باریکه کاغذی است که بر آن آیه مناسبی از تورات در شأن حیوان نوشته شده است …» .[۶]

همین تفوق نژادى باعث شده تا این عده از یهودیان به تبلیغ آئین خود نیز نپردازند و دین یهود را منحصر به خود و دیگران را حیوانى در خدمت یهود بدانند، چنانکه در «تلمود» هم به آن اشاره شده است. «بر یهود جایز نیست که بر غیر یهود شفقت و مهربانى کند».[۷]

می توان گفت؛ صهیونیسم یک شاخه  سیاسى از قوم یهود است که براى پیشبرد اهداف سیاسى خود، به روحیّه  نژادپرستى تمسک نموده است. آنها در حالى بر اصول ملى و نژادى خود پافشارى مى کنند که اصلاً یهودیان نژاد مشترک ندارند. بنابر گواهى «تورات»، هبرون ها که صهیونیست ها خود را از اعقاب آنان مى دانند، تنها کسانى نبوده اند که در فلسطین مى زیسته اند، بلکه قبل از آن ها اقوام و ملیت هاى دیگرى هم چون فینیقى ها، کنعانى ها و… نیز در این سرزمین زندگى مى کرده اند… افزون بر اختلاط هبرون ها با دیگر اقوام و کوچ آن ها به سرزمین هاى دیگر، این یهودى ها هم چنین به سبب زندگى چند هزار ساله در سرزمین هاى آفریقایى، فاقد زندگى اقتصادى، فرهنگ، سرزمین، تاریخ، زبان و حتّى اعتقادات متافیزیکى مشترک هستند. زبان عبرى که اکنون رواج دارد زبان مشترک واقعى همه  یهودیان نیست، بلکه مخلوطى از زبان عبرى، لهستانى و واژه هاى اسلاوى است. تاریخ مشترک مورد ادعاى آن ها نیز مخدوش و فاقد اعتبارات علمى است؛ زیرا زندگى چند هزار ساله در جوامع مختلف، بیش از پدیده  فرضى و ذهنى «تورات» و تفکرات ناشى از آن، موجبات جعل تاریخ براى این عده از یهودى مذهبان را فراهم آورده است.[۸]

به لحاظ عقیده و ایدئولوژى نیز اشتراک واقعى بین یهودى ها وجود ندارد؛ زیرا بسیارى از یهودى هاى اروپایى از اعتقادات مذهبى مستحکمى برخوردار نیستند و بسیارى دیگر نیز که عمدتاً از روشنفکران هستند به نیروهاى ماوراء الطبیعه اعتقادى ندارند.

یکی از شواهد گویای تفاوت نژادی یهودیان، یهودیان ساکن سرزمین فلسطین اشغالى هستند. چرا که یهودیان سرزمین هاى عربى و آفریقایى و یهودیان موخرمایى و زاغ چشم اروپایى، نه تنها در رنگ پوست و ظاهر چهره، بلکه از نظر آناتومیک نیز با یکدیگر تفاوت هاى اساسى دارند.[۹]

در واقع صهیونیسم فلسفه  نژادپرستانه  آشکارى با خود به همراه دارد و به حکم سرنوشت خویش، نژادپرستى را اساس اندیشه  بنیادین خویش قرار داد. صهیونیسم از میان اکثر یهودیان جهان که یهودى گرى را دینى آسمانى و معنوى و نه پیوند سیاسى قومى به شمار مى آورند، سر برآورد و اندیشه  میهن قومى یهودى را مطرح کرد.

صهیونیسم به منظور توجیه اندیشه  میهن قومى یهود و رویارویى با فراخوانى به آمیختگى با دیگر ملّت ها، تکیه گاهى جز نژادپرستى نیافت. براى ایمان به یهودى گرى، لازم بود اندیشه  یهودى گرى، به عنوان نژاد مطرح شود، و در برابر فراخوانى به آمیختگى، شعار صف بندى نژادى ارائه شود. تئودور هزتزل در سال ۱۸۹۵ م در کتاب «دولت یهود» چنین نوشته است:

دلیل بقاى یهودیان به صورت ملّت یگانه و نژاد متمایز، به قوانین ازدواج باز مى گردد که (بیش از آن که به آمیختگى نژادى یارى رساند) این امر را مانع شد.[۱۰]

یکى از ویژگى هاى اساسى رژیم صهیونیستى، وجود و تثبیت عقیده  خالص نژادپرستى است که در جاى جاى بخش ها، مؤسسات، هیئت ها، تصمیم ها و برخوردهاى آن ها و هم چنین در تمامى عرصه ها و جهت گیرى ها ریشه دوانیده و در اندیشه  آنان رسوخ کرده، رفتارها را تحت حاکمیت خود در مى آورد و بر جنبش مسلط مى شود. ناگهان شخص نژادپرست، در حالى به حرکت در مى آید که اسیر و جذب نژادپرستى شده است؛ همانند فرد بى اراده اى که به شخصیت نیاز دارد.

در حقیقت مى توان گفت که سیاست رژیم صهیونیستى، براساس اصول تفکّر تبعیض نژادى صهیونیسم استوار شده است. دکتر حامد ربیع، از دانشمندان عرب، این واقعیت (تثبیت نژادپرستى در نظام سیاسى رژیم صهیونیستى) را این گونه بیان کرده است: «تبعیض نژادى، با تمام مظاهر و عناصر و پایه  اساسى که دارد، یکى از ویژگى هاى متمایز کننده  وضع حکومتى اسرائیل در حال حاضر است ».[۱۱]

«روژه گارودى» اندیشمند مسلمان فرانسوى نیز معتقد است که نژادگرایى، سرآغاز و زمینه  منابعى براى سیاست توسعه طلبانه  رژیم صهیونیستى به شمار مى رود. صهیونیست ها معتقدند که آنها مردمى منتخب اند و دیگر ملّت ها باید در خدمت آن ها باشند. بر همین مبنا، سیاست غیر انسانى رژیم صهیونیستى در مورد حقوق عرب ها و محروم کردن آن ها از حقوق سیاسى، اقتصادى، اجتماعى و بهره بردارى از سرزمین هاى اشغالى توجیه مى شود. به این لحاظ، نژادپرستى صهیونیسم، نظامى کاملاً هماهنگ و الهام بخش قانون گذاران و دولت مردان اسرائیل است. این نژادپرستى، از همان اوّل تجسّم طرح تئودور هرتزل (بنا به گفته ى خود او در کتابش) به شمار مى رفت.[۱۲]

انسان هاى تحت سلطه  این رژیم، تنها به دلیل منشأ نژادى خود، به طور پیوسته و به صورتى قانونى در مهم ترین جنبه هاى زندگى مورد تبعیض قرار مى گیرند؛ چنان که «اسرائیل شاهاک» استاد دانشگاه بیت المقدس و رییس جامعه  حقوق بشر اسرائیل در این باره مى نویسد:

این عقیده  دقیقاً سنجیده  من است که دولت اسرائیل، دولتى نژادپرست در ابعاد کامل این کلمه است، در زیر سلطه ى این دولت، انسان ها به دلیل منشأ نژادى خود به طور پیوسته و به صورتى قانونى در مهم ترین جنبه هاى زندگى مورد تبعیض قرار مى گیرند. این تبعیض نژادپرستانه همراه با صهیونیسم پا به عرصه ى وجود گذاشت و امروزه اساساً در همکارى با نهادهاى جنبش صهیونیستى در عمل پیاده مى شود. این اعتقاد خود را از طریق ارائه ى اسناد، متون قانونى و متن مقرراتى به اثبات خواهم رساند که هم اکنون نیز در اسرائیل معتبرند (و هر اسرائیلى خواه ناخواه از آن ها آگاه است) و از سوى دولت اسرائیل به مرحله ى اجرا در مى آیند.[۱۳]

نژادپرستى رژیم صهیونیستى در سرزمین هاى اشغالى آن قدر نمود چشمگیرى داشته که سازمان ملل متحد، در سال ۱۹۷۵ م، ضمن قطعنامه اى، صهیونیسم را نوعى نژادپرستى خواند. هم چنین در کنگره هاى گوناگونى نیز که در این خصوص در سراسر جهان برگزار شده، اصول نژادپرستانه  صهیونیسم و نقش آن در پایمال کردن حقوق عرب ها محکوم شده است. از جمله آخرین نمونه های محکومیت جهانی صهیونیست ها از سوی مجامع بین المللی جهانی محکومیت این رژیم در اجلاسی بود که در سپتامبر ‌۲۰۰۱ (۴-۱۶ شهریور ۱۳۸۰) در شهر دوربان آفریقای‌ جنوبی‌ تحت عنوان کنفرانس جهانی علیه نژادپرستی و تبعیض‌نژادی برگزار شد و طی آن حدود ۳۵۰۰ سازمان غیردولتی شرکت‌کننده در اجلاس،‌ رژیم‌صهیونیستی را به عنوان رژیمی نژادپرست محکوم کردند و از سازمان ملل خواستار بازگرداندن مصوبات مجمع عمومی (برابری صهیونیست با نژادپرستی)‌ و تنبیه و مجازات این رژیم شدند.

در این اجلاس نمایندگان آمریکا به منظور حفظ رژیم صهیونیستی و برای پیشگیری از تصویب هرگونه اقدام فوری علیه رژیم‌صهیونیستی با تهدیدات گوناگون و ‌همراه اسرائیلی‌ها محل اجلاس را ترک کردند .

با وجود این، رژیم صهیونیستى بدون اعتنا به محکومیت جهانى، از سال ۱۹۴۸ م، قوانینى را در سرزمین هاى اشغالى فلسطین و سپس در کناره  غربى و نوار غزه و جولان به اجرا گذاشت که در هیچ یک از کشورهاى دوران معاصر، نظیر آن دیده نشده است.[۱۴]

منابع:

[۱]. على جدید بناب، کارشکنى هاى یهود در عصر پیامبر(صلى الله علیه وآله) (قم: مؤسسه آموزشى و پژوهشى امام خمینى(رحمه الله)، ۱۳۷۹)، ص ۱۵۱.
[۲]. سوره ى بقره، آیه ى ۸۰.
[۳]. ناصر مکارم، ترجمه ى قرآن مجید، (تهران; دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامى، چ سوّم، ۱۳۷۶)، ص ۱۲، سوره ى بقره، آیه ى ۸۰.
[۴]. ناصر مکارم و دیگران، تفسیر نمونه، (تهران; دارالکتب الاسلامیه، چ ۱۷، ۱۳۷۳ ش)، ج ۱، ص ۳۲۲.
[۵] . Maxim Ghilan. op. cit, P. 263 به نقل از تولد شوم؛ نژادپرستی از نوع صهیونیستی «آنها» و «ما»، سایت اطلاع رسانی موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران
[۶].  یوری ایوانف، صهیونیسم، صفحه ۱۶۵.
[۷]. جعفر مرتضى العاملى، ما هوالصحیح من سیره  الرسول الاعظم، ص ۱۱۹.
[۸]. روزنامه  جمهورى اسلامى، ۱۳/ ۶ / ۱۳۸۰، ص ۷.
[۹]. همان.
[۱۰]. همان.
[۱۱]. حامد عبدالله ربیع، العنصریه ى الصهیونیه و منطق التعامل السیاسى فى التقالید الغربیه، ص ۱۴۹، (به نقل از روزنامه ى جمهورى اسلامى، ۱۳/ ۶ / ۱۳۸۰، ص ۷.
[۱۲]. روژه گارودى، ماجراى اسرائیل صهیونیسم سیاسى، ترجمه ى منوچهر بیات مختارى، ص ۱۰۹.
[۱۳]. اسرائیل شاهاک، صهیونیسم، نژادپرستى عریان، ترجمه ى اصغر تفنگساز ص ۲۱۲ ـ ۲۱۱.
[۱۴]. روزنامه  جمهورى اسلامى، ۱۳ / ۶ / ۱۳۸۰، ص ۷.

انتهای پیام/*