پرس از بالا با مهاجمان و وینگر ها در تیم‌های باشگاهی امیر قلعه ‌نویی هم دیده شد. این سبک از بازی موجب غافلگیری روسیه شد. آنها اصلا تصور نمی‌کردند تیم ملی فوتبال ایران با وجود میزبانی اینطور بازی کند و از سوت آغاز بازی رو به پرس از بالا بیاورد. پرس از بالا جدا از غافلگیری تیم میهمان، موجب شد که روس‌ها در بازی‌سازی از منطقه یک سوم دفاعی با مشکل مواجه شوند و حملات ترکیبی آنها در بسیاری از صحنه‌ها شکل نگیرد. تحت فشار قرار دادن مدافعان میانی و کناری تیم حریف تنها برای توپ گیری و رسیدن به گل نبود؛ تیم ملی می‌خواست کاری کند که بازی ترکیبی روسیه شکل نگیرد و اینطور هم شد. در بیشتر زمان بازی، روس‌ها به جای حمله روی دروازه ایران مراقب دروازه خویش بودند و به نوعی می‌شود گفت تیم ملی فوتبال ایران در این بازی مسلط بود و اگر از موقعیت‌ها بهره می‌برد، می‌توانست به برتری پرگل برسد.

به تناوب شهریار مغانلو یا مهدی طارمی روی بازیکن صاحب توپ می‌رفتند و بازی را یک طرفه می‌کردند و مهاجم دوم زاویه پاس را می‌بست و وینگر ضلع موافق هم فضا را محدود می‌کرد و جلو کشیدن هافبک‌ها و مدافعان پوشش از خط حمله را کامل می‌کرد و موجب می‌شد پرس از بالا به خوبی شکل بگیرد. شهریار مغانلو، محمد محبی، امید نورافکن و… به خوبی این ایده را پیاده می‌کردند و مهدی طارمی و سعید عزت الهی هم از این ایده استقبال می‌کردند، چون بیشتر صاحب توپ می‌شدند و بیشتر می‌توانستند بازی کنند.

نکته جالب توجه در بازی با روسیه و در اجرای این ایده یعنی پرس از بالا دنبال کردن آن از دقیقه ۱ تا ۹۰ بود و شاید به همین دلیل بود که امیر قلعه ‌نویی به ارکان این ایده در خط حمله از جمله شهریار مغانلو و محمد محبی اجازه داد زمان زیادی در زمین بازی باقی بمانند. در این بین محمد محبی تعویض نشد و به نظر می‌رسد پرس از بالا تاکتیک پایه تیم امیر قلعه‌ نویی است. البته که اجرای این ایده چالش‌های خاص خود را هم خواهد داشت. برخی از تیم‌ها با خرج کردن توپ به کناره‌ها به راحتی خط پرس را می‌شکنند و با انتقال تهاجمی سریع آن را تبدیل به موقعیت می‌کنند و آن وقت است که تیم ملی باید ایده جدیدی برای شکستن پرس رو کند. و البته باید به این نکته مهم هم اشاره کرد؛ در برابر همه تیم ها این ایده جواب نمی‌دهد. به خصوص تیم‌هایی که در گردش توپ از ایران قوی‌تر هستند.