به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر و به نقل از ارتش سرخ دات کام ، اصولاً در یک تیم «قهرمان» همه خوب‌اند و اگر تمامی عناصر وظایف محوله خویش را به نحو احسن به انجام نرسانند، فتوحات بزرگ حاصل نمی‌آید. با این حال در پرسپولیس امسال نما ...
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر و به نقل از ارتش سرخ دات کام ، اصولاً در یک تیم «قهرمان» همه خوب‌اند و اگر تمامی عناصر وظایف محوله خویش را به نحو احسن به انجام نرسانند، فتوحات بزرگ حاصل نمی‌آید. با این حال در پرسپولیس امسال نما و اثرگذاری برخی تک‌مهره‌ها پررنگ‌تر بود و آنها را باید مهری ترابی، وحید امیری، گئورگی گولسیانی و البته بیرانوند معرفی کرد. در این میان دروازه‌بان سرپنجه پرسپولیس به حدود و صغوری از راهنما و لیدر بودن در تیمش رسید که از یاران فوق سبقت گرفت و کلیدی‌ترین نقش‌ها را در تیم فاتح هر سه جام بزرگ فوتبال کشور ایفا کرد. بیرانوند نه تنها به لحاظ فنی خوش درخشید و در کل ۳۰ هفته لیگ فقط ۱۳ گل خورد، بلکه با حضور محسوس فیزیکی – احساسی و روانی‌اش درون میدان و حرف زدن دائمی در زمین و روحیه دادن به یارانش و نشان دادن راه‌های حرکت به سوی جلو حتی فراتر از یک کاپیتان ظاهر شد. «علی بیرو» نماد روح تسلیم‌ناپذیری و حرکت و همت دائمی و جنگیدن تا لحظه پایانی در اردوگاه سرخ‌ها بود و در بیرون از میدان و دقایقی قبل از شروع مسابقه و حتی بین دو نیمه امیدوار‌کننده‌ترین حرف‌ها را برای گفتن به یارانش داشت و عامل انگیزشی و دنیایی از امید و تحرک بود و یاران او هم مطمئن بودند که اگر وظایف تهاجمی و گلزنی خود را انجام دادند و کار به حفظ دروازه خودی کشیده شد، بیرانوند سنگربانی است که کار را درمی‌آورد. او در واقع دروازه‌بانی بود که قهرمانی‌ها را برای پرسپولیس امسال چهارمیخه کرد.
پاس‌هایی روی خط کش
در روزهای پایانی لیگ برتر و جام حذفی فوتبال کشور که پرسپولیس حریفانش را یکی پس از دیگری می‌برد، یک هافبک پخته و فنی این تیم با دقت عمل خود چشم‌ها را خیره می‌کرد و او وحید امیری بود.
ارتش سرخ
پایان*/
اندیشه معاصر را در روبیکا دنبال کنید.
