به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، بیست و هفتم شهریور ماه، سالروز درگذشت شهریار_ شاعر ایرانی_ با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز ملی شعر و ادب پارسی، نامیده شده است.
«سید محمدحسین بهجت تبریزی» متخلص به شهریار از شعرای مشهور و اهل ادب است که اشعار زیبایی را به زبان فارسی سروده است و یکی از این اشعار معروف در مدح حضرت علی ( ع ) و شعر معروف علی ای همای رحمت بود.
او به جز اشعاری که به فارسی سروده به درخواست مادرش اشعار ترکی زیبایی را سرود و شاهکار ادبیات آذربایجان بنام حیدربابایه سلام را بین سال های ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۰ خلق کرد.
«شهریار» شاعر شوریدهای است که همچون بسیاری از اسلاف خویش از عشق زمینی و مجازی ، به عشق آسمانی و حقیقی دست یافت و این عشق سبب شد تا گوهر وجودش در کوره سختیها بگدازد و بر عیار آن افزوده گردد.
آمیختگی شعر با فرهنگ ایرانی
در فرهنگ ما، زندگی با شعر آغاز و با شعر بدرقه می شود. کودک در گاهواره، لالایی می شنود و از همان آغاز به شعر اُنس می گیرد و پس از مرگ نیز، آرایه مزارش، شعری است که برایش می سرایند و چه بسا خود پیش از مرگ برای خویش شعری می سُراید. این آمیختگی ما با شعر و تأثیری که شعر بر فرهنگ و روحیات و رفتار ما می گذارد، ضرورت پرداختن به آن و ضرورت پاسداری از حریم این عنصر اعجاز آفرین را بیشتر روشن می سازد.
زبان و ادبیات فارسی به عنوان دومین زبان جهان اسلام و زبان حوزه فرهنگ و تمدن ایرانی، با هزاران آثار گران سنگ در زمینه های مختلف ادبی، عرفانی، فلسفی، کلامی، تاریخی، هنری و مذهبی همواره مورد توجه و اعتقاد ایرانیان و مردمان سرزمینهای دور و نزدیک بوده است. علیرغم حوادث و رویدادهای پر تب و تاب و گاه ناخوشایند، باز هم این زبان شیرین و دلنشین در دورترین نقاط جهان امروزه حضور و نفوذ دارد.
آنان که میخواهند با تجلّیات حقیقی روح ایرانی در درازنای تاریخ آشنا شوند، باید به کرشمۀ کلمات سخنوران زبان فارسی از قبیل رودکی و خیام و سنایی و نظامی و خاقانی و جمال و کمال بنگرند و به زمزمۀ آسمانی و دلنشین عبارات بزرگانی چون عطّار و مولوی و سعدی و حافظ و جامی و محتشم و صائب و کلیم و بیدل و فروغی و بهار و پروین و نیما و شهریار و… گوش بسپارند و پیامهای انسانی و معنویت برآمده از اسلام را از متن این کلمات بشنوند.
در این روز و در تمامی روزهای سال، شعر و ادب فارسی را ارج مینهیم که از عوامل اصلی وحدت ملّی اقوام ایرانی، با زبانهای مختلف، و سببساز همدلی و همزبانی ما با پارسیگویان آن سوی مرزهاست. به روان مینوی همۀ سخنوران زبان فارسی، بهویژه استاد شهریار درود میفرستیم که شعر او آیینۀ زلال روزگار و بخشی از حافظۀ تاریخی ماست.
*نفیسه ترابنده
انتهای پیام/*