به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر،

مرحوم حاجی نوری در «دارالسلام» از یکی از علمای نجف نقل می کند که: در منزل، کبوتری داشتیم. گربه ای هم گاهی به منزل می آمد و می رفت. یک روز گربه به کبوتر که ما خیلی، به او علاقه مند بودیم، حمله کرد و آن را به دندان گرفت و برد. بچه ها هر چه تلاش کردند که کبوتر را پس بگیرند، نتوانستند.

من نیز عصا را نزدیک خود گذاشته بودم تا وقتی گربه برگشت او را تنبیه کنم، اما تا چند روز از او خبری نشد. گویا خودش هم می دانست در محلی که دزدی و خیانت شده است، نباید به این سادگی ظاهر شود!

روزی متوجه شدم که آهسته آهسته می آید، خود را پنهان کردم که نفهمد در کمین او هستم. گربه وارد کتابخانه شد، من هم داخل شدم و در را بستم. هر چه به این طرف و آن طرف فرار کرد، فایده ای نداشت، با تعجب دیدم که یک مرتبه پرید و به سوی رحلی که قرآن بر روی آن بود، رفت. دست ها و صورتش را به روی قرآن گذاشت و با حالت التماسانه به من نگاه کرد. فهمیدم که حیوان به قرآن پناه برد است. بنابراین، عصا را کنار گذاشتم و درب اتاق را باز کردم تا برود. گربه هم با خاطری آسوده و آهسته بیرون رفت، ولی از آن به بعد دیگر در خانه ما خیانتی نکرده در خانه ما ماند و جایی نرفت.

منبع:  بشارت، شماره ۶۹

انتهای پیام/*