به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، مهدی عزیزی در شعری از لطف و کرم و بخشش ارباب می گوید:

شرط وفاست این که گدا را ادب کنی
این بنده ی حقیر خودت را غضب کنی

اصلا بهانه ای نپذیری ز بنده ات
ما را نمک حرام و حرامی لقب کنی

جز کاهلی ز ما تو ندیدی عزیزِ من
سوزِ نهاده در دل ما را طلب کنی

امر شماست هر چه بخواهی همان شود
تلخیِ طعمِ سائلِ خود را رطب کنی

منت گذار حُر کن و از خیرمان گُذر
لطفی که با جُوَین مرا منتسب کنی

شایسته نیست این همه لطفت به غیر من
حلوا نشان دهی؛ و منع رطب کنی

درمانده اند توبه کنان نصوحتان
بر بندگان عطا به کَرَم بی سبب کنی

مفلوک را به بخشش بی حد و حصر خود
همچون بُرَیر غرقِ صفا و طرب کنی

*مهدی عزیزی

انتهای پیام/*