به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، از تشکیل شورای مشورتی برای طرح‌ریزی آینده افغانستان و سرگرمی‌های عبدالله عبدالله و دوستان در دوحه تا تحویل دو دستی ولایات به طالبان با کمترین مقاومت و بازی‌های اشرف غنی با دیگران به نفع طالبان و تقدیم کشور با کلیه امکانات نظامی به دوستان طالبانیش تا سکوت و تحیر ایران به عنوان ناظری فریز شده در تحولات لحظه به لحظه افغانستان و نهایتا بی‌عملی بهت‌آوری که در قبال پنجشیر نشان داده شد، به امید آنکه سهمی هرچقدر کوچک در دولت آتی داشته باشیم تا تشکیل دولتی کاملا پشتون و یکدست با تندترین عناصر طالبانی و جریان تروریستی حقانی و بدون کوچکترین سهمی برای دیگر اقوام و مذاهب، ماحصل خواب خوشی بود که تعبیر نشد!

انتظار بی‌موردی است از جریانی که با قدرت مسلحانه خود در کمتر از یک ماه کل افغانستان را به تنهایی در ید خود بگیرد اما بخواهد این پیروزی مطلقی که با فرصت‌طلبی و زمان‌شناسی و برنامه‌ریزی به دست آورده است را با دیگران تقسیم کند. اینان که طالبانند، اگر هر جریان دیگری هم به این صورت در افغانستان مسلط شده بود حاضر به هیچ نوع مشارکتی با دیگران نبود. این ما بودیم که با خیال خوش و در کمال سادگی فکر می‌کردیم به خاطر جزیی ارتباطات قبلی، امروز طالبان با جوانمردی دوستان نیم‌بند قبلی را شریک خود خواهد کرد.

طالبان دلیلی نمی‌بیند در چنین موقعیتی که همه عوامل پیروزی را در اختیار خود دارد دولتی ائتلافی تشکیل بدهد تا با چانه‌زنی با دیگر ذی‌نفعان سهمی برای خود دست و پا کند. بلکه این ما بودیم که اشتباه بزرگی داشتیم که متوجه نشدیم آنچه در پشت پرده با ما مطرح می‌شود در روی صحنه جور دیگری برای نمایش آماده می‌شود.

ما هنوز در تحیر پیروزی‌های فوری طالبان مانده بودیم و حتی فرصتی نشد از امکانات مادی و معنوی مهم خود و از جمله شیعیان و فارس‌زبانان و رگ‌های حیاتی مرزی و اقتصادی استفاده کنیم و نتوانستیم این امکانات ارزشمند را به کار بگیریم تا در این اوضاع و در چنین شرایطی کمترین اهرم چانه‌زنی را فراهم کنیم تا از آن برای دولت بعدی بهره‌برداری نماییم. امروز طالبان در داخل پیروز مطلق است و قدرت ابتکار در دستانش و ما دنباله‌رو، لذا باید اعتراف کنیم که ما جا ماندیم و خوابمان به خوبی تعبیر نشد.

مرتضی بانک دیپلمات پیشین وزارت امور خارجه و کارشناس مسائل سیاست خارجی

انتهای پیام/*