بیش فعالی یا اختلال adhdچیست؟
بسیاری از مردم در طول زندگی خود کاهش تمرکز و تغییر در سطح انرژی را تجربه می‌کنند. اما کمتوجهی و بیش فعالی در افراد مبتلا به بیماری ADHD شدیدتر است؛به طوری که روی تحصیل، کار، روابط اجتماعی و زندگی خانوادگی آن‌ها تاثیر می‌گذارد.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر،اختلال کمتوجهی-بیش فعالی /اختلال (ADHD) یکی از مشکلات سلامت روان است که باعث می‌شود
فرد برای متمرکز شدن روی یک کار واحد یا ثابت نشستن برای مدت طولانی دچار مشکل شود. بسیاری از مردم در طول زندگی خود
کاهش تمرکز و تغییر در سطح انرژی را تجربه می‌کنند. اما کمتوجهی و بیش فعالی در افراد مبتلا به بیماری ADHD شدیدتر است؛
به طوری که روی تحصیل، کار، روابط اجتماعی و زندگی خانوادگی آن‌ها تاثیر می‌گذارد.
اختلال ADHD معمولا از دوران کودکی شروع می‌شود، اما احتمال دارد تا دوران بزرگسالی تشخیص داده نشود.
کمتوجهی-بیش فعالی یک بیماری طولانی‌مدت (مزمن) است که باعث اختلال در عملکرد اجرایی می‌شود؛
به این معنی که توانایی فرد را برای مدیریت احساسات، افکار و اعمال خود مختل می‌کند.
بسیاری از مردم فکر می‌کنند که ADHD محدود به دوران کودکی است؛ در حالی که این تصور اشتباه است.
اختلال ADHD در بزرگسالان هم دیده می‌شود، اما در حقیقت ریشه در دوران کودکی فرد دارد.
شواهد نشان می‌دهد که تفاوت‌هایی در مغز، شبکه‌های عصبی و انتقال‌دهنده‌های عصبی (نوروترنسمیترها) افراد مبتلا به ADHD وجود دارد.
درمان بیماری ADHD بزرگسالان با بیش فعالی کودکان یکسان است و اغلب شامل دارودرمانی و روان‌درمانی می‌شود.
بیماری adhd
اختلال ADHD بر اساس نوع علائم به سه دسته تقسیم می‌شود:
۱. نوع کم‌‌توجه
همان‌طور که از نام آن پیدا است، افراد مبتلا به بیش فعالی از نوع کم توجهی در تمرکز کردن، تکمیل وظایف و پیروی از دستورالعمل‌ها با مشکل مواجه می‌شوند. در مقابل، علائم بیش فعالی یا تکانشگری در آن‌ها کمتر دیده می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد که بیش فعالی از نوع عدم تمرکز در بین دختران شایع‌تر است.
۲. نوع بیش‌فعال- تکانشی
افراد مبتلا به این اختلال ممکن است هنوز هم در توجه کردن کمی مشکل داشته باشند، اما بیشتر از بیش فعالی و تکانشگری رنج می‌برند؛ به این معنی که بی‌قرار هستند، انرژی زیادی دارند، نمی‌توانند یک جا بنشینند، زیاد صحبت می‌کنند یا تمایل دارند صحبت دیگران را قطع کنند.
۳. نوع ترکیبی
بیشتر افراد مبتلا به ADHD نوع ترکیبی آن را تجربه می‌کنند؛ یعنی علائم کمتوجهی و بیش فعالی-تکانشگری به یک اندازه در آن‌ها وجود دارد.
بیماری adhd
افراد مبتلا به ADHD معمولا:
برای انجام یک کار یا وظیفه مشخص در مدت زمان طولانی تمرکز کافی ندارند.
فراموش می‌کنند چه وظایفی بر عهده‌شان گذاشته شده است. همچنین ممکن است کارها را به ترتیب انجام ندهند.
با کوچک‌ترین محرکی دچار حواس‌پرتی می‌شوند و تمرکز خود را برای ادامه کار از دست می‌دهند.
آرام ماندن و تحرک نداشتن حتی برای مدت کوتاه برای آن‌ها دشوار است.
دائما وسط حرف دیگران می‌پرند. در حقیقت، منتظر ماندن برای به پایان رسیدن صحبت دیگران برای آن‌ها سخت است.
بیشتر بدانید:درمان بیش فعالی (ADHD) چیست؟ معرفی ۱۱ راه‌کار غیر دارویی
اختلال ADHD می‌تواند به مشکلات زیر منجر شود:
بیماری adhd
این اختلالات عبارت‌اند از:
تمام مشکلات خلقی لزوما به طور مستقیم مربوط به ADHD نیستند، اما الگوی تکراری شکست‌ها و ناکامی‌های مرتبط با ADHD می‌تواند افسردگی را بدتر کند.
ضد اجتماعی هستند.
این اختلال در بین کودکان بسیار شایع است. حتی در بزرگسالان هم ممکن است مشاهده شود.
بیماری adhd
متخصصان سلامت روان بر این باورند که علاوه بر عوامل محیطی و ژنتیکی، بعضی از عوامل عصبی هم می‌توانند باعث ADHD شوند.
بر اساس تحقیقات، کاهش دوپامین نقش مهمی در بروز ADHD دارد.
این ماده شیمیایی با انتقال سیگنال‌های عصبی به عملکرد طبیعی مغز کمک می‌کند. به همین دلیل، باید آن را عامل مهمی در واکنش‌های عاطفی دانست.
یکی از بخش‌های مهم مغز قشر خاکستری آن است که باعث کنترل بعضی از رفتارها و عملکردهای انسان (مانند تصمیم‌گیری، گفتار و حرکات عضلات) می‌شود.
در تحقیقات متخصصان به این نتیجه رسیده‌اند که حجم قشر خاکستری مغز در افراد مبتلا به ADHD کمتر از دیگران است.
اصلی‌ترین عوامل تاثیرگذار بر ایجاد اختلال کمتوجهی-بیش فعالی شامل موارد زیر هستند:
هیچ آزمایش واحدی وجود ندارد که بتواند ابتلای شما یا فرزندتان را به ADHD تایید کند. تنها راه برای تشخیص ADHD این است که متخصص سلامت روان علائم بیش فعالی شما یا فرزندتان را در ۶ ماه گذشته مورد ارزیابی قرار دهد. سایر مواردی که می‌توانند به تشخیص ADHD کمک کنند عبارت‌اند از:
بیماری adhd
بعضی از مشکلات پزشکی علائم و نشانه‌هایی مشابه ADHD ایجاد می‌کنند. این مشکلات عبارت‌اند از:
برای اینکه اختلال ADHD تشخیص داده شود باید معیارهای مشخصی وجود داشته باشد. به عبارت دیگر، شما باید ۶ علامت و نشانه از موارد زیر را داشته باشید تا پزشک مطمئن شود که دچار ADHD هستید:
۱. کمتوجهی
کمتوجهی به این معنی است که برای انجام فعالیت‌های زیر دچار مشکل می‌شوید:
علاوه بر این، ممکن است مواردی که برای انجام یک کار نیاز است را گم کنید.
۲. بیش فعالی
ابتلا به این مشکل باعث می‌شود:
بیماری adhd
هدف از درمان این اختلال، مدیریت و کنترل خشم و رفتارهای غیر عادی است تا فرد بتواند با دیگران راحت‌تر ارتباط برقرار کند. برنامه درمانی ADHD معمولا شامل موارد زیر است:
متخصصان طب سنتی ADHD را به عنوان یک اختلال رفتاری نمی‌شناسند؛ بلکه معتقدند که کودکان بیش‌فعال بسیار باهوش و پرانرژی هستند و به همین دلیل ممکن است با انجام کارهای خطرناک باعث آزار والدین و اطرافیان خود شوند.
آن‌ها بر این باورند که در صورت گرم مزاج بودن یکی از والدین احتمال تولد بیش فعالی در نوزادان زیاد است. در این بین طبع خود کودک هم می‌تواند در بروز این رفتارها نقش داشته باشد. کودکانی که طبع صفراوی (خشک و گرم) دارند بیشتر از دیگران در معرض خطر بیش فعالی هستند.
البته طب سنتی منکر تاثیر ژنتیک و عوامل محیطی مانند سرب، آلودگی هوا و… در بروز ADHD نیست. در طب سنتی، فرد بیش‌فعال را از روی علائم ظاهری می‌شناسند. افراد مبتلا به این عارضه پوست خشک و گرمی دارند و پرجنب‌وجوش بودن آن‌ها ریشه در گرم بودن طبع‌شان دارد.
اگر عدم توجه، بیش فعالی یا رفتار تکانشی به طور مستمر زندگی شما یا فرزندتان را مختل کرده است، درباره آن با متخصص سلامت روان صحبت کنید. ذکر این نکته ضروری است که تشخیص ADHD در افراد بزرگسال در مقایسه با کودکان دشوارتر است. چون بعضی از علائم آن شباهت زیادی به سایر مشکلات سلامت روان دارد.
یک نوع اختلال رفتاری است که باعث می‌شود فرد دائما بی‌قرار باشد یا برای انجام وظایف خود تمرکز کافی نداشته باشد.
کودکان مبتلا به ADHD معمولا در مدرسه دچار مشکل می‌شوند.
آن‌ها برای یادگیری یا انجام تکالیف خود تمرکز کافی ندارند و نمی‌توانند نشستن در کلاس درس را تحمل کنند.
بله. ADHD در دوران بزرگسالی ریشه در دوران کودکی دارد.
تحقیقات نشان می‌دهد که تقریبا ۶۰ درصد بزرگسالان مبتلا به این اختلال در کودکی تحت مداوا قرار نگرفته‌اند.
علائم ADHD در بزرگسالی خفیف‌تر است، اما می‌تواند فرد را در محیط کار یا روابط شخصی دچار مشکل کند.
این اختلال را می‌توان در دوران کودکی تشخیص داد. در بیشتر موارد، کودکان قبل از هفت سالگی یا با ورود به مدرسه نشانه‌های این اختلال را
در رفتار خود بروز می‌دهند.
پایان/*
اندیشه معاصر را در ایتا، روبیکا، پیام رسان بله و تلگرام دنبال کنید.
