به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر، بیماری پارکینسون یکی بیماری هایی است که بسیاری از مردم در این ایام به آن مشغول هستند. بیماری پارکینسون یک بیماری روانی است که مغز فرد را مورد حمله و هجمه قرار میدهد. چنانچه فردی دچار بیماری پارکنسون باشد دست و پای خود را از بین میبرد. برای با خبر شدن از جزئیات بیشار و کسب اطلاعات بیشتر اندیشه معاصر را تا انتها دنبال کنید و نظرات خود را با ما در میان بگذارید.

پارکینسون چیست؟

از شایع‌­ترین بیماری­‌های مخرب اعصاب می­‌توان بیماری پارکینسون (Parkinson’s Disease) یا PDرا نام برد. در این بیماری نورولوژیک فرد مبتلا به تدریج برخی توانایی­‌های خود از جمله توانایی­‌های جسمی و روحی خود را از دست می­‌دهد.

این بیماری بعد از بیماری آلزایمر در فهرست معمول­‌ترین بیماری­‌های تخریب­‌کنندگ­ی اعصاب دسته‌­بندی می­‌شود. در صورتی که فرد به پزشک مراجعه نکند و یا راهکارهای درمان را درست انجام ندهد، سرعت روند بیماری افزایش می­‌یابد و علائم آن بیشتر می­‌شود.

پارکینسون

لازم به ذکر است که در کل سیر بیماری پارکینسون پیشرونده می‌­باشد و با گذشت زمان معمولا وضعیت­ حادتر می­‌شود. در کل می­‌توان گفت روند این بیماری اغلب اوقات کند است و چندین سال این روند به طول می‌­انجامد. نهایتا این بیماری منجر به کاهش تدریجی عملکرد فرد می­‌گردد، اما با داشتن روند درمانی مناسب فرد می‌­تواند یک زندگی عادی را تجربه کند.

همان­‌گونه که اطلاع دارید مغز یک بخش مهم از سیستم اعصاب هر فرد می­‌باشد که خود آن نیز از قسمت­‌های مختلفی تشکیل شده است. یکی از این بخش‌­ها ساقه­‌ی مغز است که در بخش پایینی مغز واقع شده است. ساقه­‌ی مغز نیز دربرگیرنده­‌ی پل مغزی، مغز میانی و بصل­ النخاع است.

در داخل ساقه­‌ی مغز منطقه‌­ای وجود دارد که در تنظیم حرکات بدن نقش دارد. این منطقه‌­ی کوچک تحت عنوان ماده جسم سیاه شناخته می‌­شود. در بیماری پارکینسون که یک اختلال عصبی می­‌باشد، سلول­‌های جسم سیاه تحت تاثیر قرار می­‌گیرند. در نورون­‌های تولیدکننده­‌ی دوپامین یا دوپامینرژیک این منطقه­‌ی خاص از مغز تولید دوپامین متوقف شده و در نتیجه دوپامین دارای یک کاهش کلی می­‌شود.

مهم­ترین نقش دوپامین در بدن، تنظیم حرکات بدن می‌­باشد. دوپامین با ارسال سیگنال­‌هایی به مغز اجازه­‌ی حرکت به ماهیچه­‌ها را می­‌دهد. بنابراین کاهش دوپامین دلیل عمده­‌ی بسیاری از علائم­‌های بیماری پارکینسون در فرد مبتلا است./پذیرش۲۴

چه افرادی در معرض خطر ابتلا به پارکینسون هستند؟

افرادی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند، عبارت‌اند از:

جنسیت: مردان ۱.۵ برابر بیشتر از زنان به این بیماری مبتلا می‌شوند.
نسل: طبق تحقیقات، شیوع این بیماری در افراد سفید‌پوست بیشتر از افراد سیاه‌پوست یا آسیایی است. همچنین، موقعیت جغرافیایی ممکن است یکی از دلایل افزایش خطر ابتلا به این بیماری باشد.
سن: این بیماری معمولا در بازه سنی ۵۰ تا ۶۰ سالگی بروز می‌کند.
سابقه خانوادگی: افرادی که اعضای نزدیک خانواده‌شان به این بیماری مبتلا هستند، بیشتر در معرض خطر ابتلا قرار دارند.
سموم: تماس با برخی سموم ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.
آسیب به سر: افرادی که دچار آسیب‌ به سر می‌شوند، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری باشند./درمانکده

علل ایجاد پارکینسون

بیماری پارکینسون یک اختلال نورولوژیکی پیشرونده است که عمدتاً بر حرکت و کنترل حرکات بدن تأثیر می‌گذارد. این بیماری به علت از دست دادن سلول‌های عصبی در بخشی از مغز به نام (Substantia Nigra) ایجاد می‌شود. این سلول‌ها مسئول تولید دوپامین هستند که یک انتقال‌دهنده عصبی است و نقش کلیدی در تنظیم حرکات بدن دارد. پس از دانستن اینکه علل ایجاد بیماری مزمن چیست؟، باید با علل ایجاد بیماری ParKinson هم آشنا شوید. این علت‌ها عبارتند اند از:

ژنتیک: در حالی که در بیشتر موارد این بیماری به عنوان بیماری غیرارثی شناخته می‌شود، در حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از افراد مبتلا به این بیماری، دارای جهش‌های ژنتیکی مشخصی هستند که می‌تواند خطر ابتلا را افزایش دهد. این جهش‌ها ممکن است در ژن‌هایی مانند SNCA، LRRK2 و PARK2 باشند.
عوامل محیطی: مواجهه با مواد شیمیایی خاص و سموم محیطی می‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش بدهد. به عنوان مثال، مواجهه با علف‌کش‌ها، آفت‌کش‌ها و حلال‌های صنعتی می‌تواند در برخی افراد خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. همچنین، افراد شاغل که با این مواد در تماس بیشتری هستند، در معرض خطر بالاتری قرار دارند.
پیری: پیری یکی از مهم‌ترین عوامل خطر برای این بیماری است. با افزایش سن، خطر ابتلا به این بیماری افزایش می‌یابد. این به دلیل کاهش طبیعی دوپامین و آسیب‌های سلولی مرتبط با سن در مغز است.
عوامل اکسیداتیو و التهابی: برخی تحقیقات نشان داده‌اند که استرس اکسیداتیو و التهابات مزمن در مغز می‌تواند به آسیب سلول‌های عصبی و در نهایت به بروز این بیماری منجر شود. استرس اکسیداتیو زمانی رخ می‌دهد که تولید رادیکال‌های آزاد در بدن از ظرفیت سیستم آنتی‌اکسیدانی فراتر رود.
سایر عوامل: برخی بیماری‌های نورولوژیک دیگر، از جمله سکته‌های مغزی کوچک یا سایر اختلالات عصبی، می‌توانند به بروز یا تسریع ParKinson کمک کنند. همچنین، برخی داروها، به ویژه داروهایی که بر روی سیستم دوپامینرژیک تأثیر می‌گذارند، می‌توانند به طور موقت علائم را شدت بدهند.

بیماری ParKinson ناشی از ترکیب پیچیده‌ای از عوامل ژنتیکی، محیطی و فرآیندهای طبیعی پیری است که منجر به تخریب سلول‌های تولید کننده دوپامین در مغز می‌شود. از دست دادن این سلول‌ها باعث بروز علائم اصلی این بیماری، از جمله لرزش، کندی حرکت و سفتی عضلات خواهد شد./زندگی برتر

اندیشه معاصر

پایان/*

اندیشه معاصر را در ایتا، روبیکا، پیام رسان بله و تلگرام دنبال کنید.